Mijn eerste werkweek
Door: Juliette
Blijf op de hoogte en volg Juliette
20 December 2016 | Aruba, Oranjestad
Jullie zijn vast benieuwd naar hoe mijn eerste werkweek op Aruba verlopen is.
Maandag 12 december had ik mijn eerste afspraak in het ziekenhuis. ’s Morgens ben ik thuis opgehaald door de manager van de flexpool en naar de HR gebracht. Tijdens mijn vakantie vorig jaar ben ik ook bij de HR geweest dus de route door het ziekenhuis kwam me nog enigszins bekend voor. Het is een heel geslinger en uiteindelijk moet je eerst weer naar buiten voordat je bij het kantoor uitkomt. Eenmaal bij de HR ligt er een hele stapel papier klaar die uitgelegd, gelezen en getekend moet worden. Na 40 minuten is alles voor elkaar en is het mij duidelijk wat ik allemaal nog moet regelen de komende dagen, een aardige lijst (inschrijven bij de svb, x-thorax maken, een medische keuring, uniformen/personeelspas halen, Arubaanse bankrekening openen en het laten zien van mijn diploma bij de dienst volksgezondheid).
Ik begin met het halen van de uniformen en de personeelspas. Dit ligt dicht bij de plek waar de manager mij weer op komt ophalen. Ik krijg drie uniformen en een personeelspas mee. Dat kan vast worden afgevinkt. Ik ontmoet de manager weer en breng mijn spullen naar haar kantoor zodat ik gedurende de rondleiding niet alles vast hoef te houden. De rondleiding begint bovenin op de 5e etage. Hier bevindt zich de kraam en kinderafdeling, hier zal ik niet komen tenzij de nood erg hoog is.
De 4e etage is de klasse afdeling, deze is gesplitst in snijdend en niet snijdend.
Deze afdeling is speciaal voor mensen die eerste klas verzekerd zijn, zij hebben recht op een eenpersoonskamer. De 3e en 2e etage zijn net als de 4e opgesplitst in snijdend en niet snijdend en zijn voor de tweede klas verzekerden (wat het merendeel van de Arubanen zijn). Op de 3e etage bevinden zich de niet snijdende specialismen neurologie, interne geneeskunde en maagdarmlever ziekten. De snijdende kant is de algemene chirurgie. Op de 2e etage bevinden zich de niet snijdende specialismen cardiologie, nefrologie en oncologie. En aan de andere kant alle snijdende specialismen behalve algemene chirurgie dus urologie, gynaecologie, orthopedie, kno, plastische chirurgie, etc. De 1e etage is ingericht voor dagbehandeling zowel intern als chirurgisch.
Op de begane grond zijn alle poliklinieken en diverse onderzoeksruimtes gevestigd. Overal waar ik kom wordt ik van harte welkom geheten. Een prettige eerste indruk.
Uiteindelijk zit om half twaalf het programma erop. En dat is maar goed ook want er is zoveel informatie verteld, dat moet even indalen. Veel tijd om rustig bij te komen heb ik niet want ik moet langs diverse instanties om mijn checklist af te werken. Tussen 12.00 uur en 13.00 uur zijn de meeste instanties gesloten voor de middagpauze. De hele middag ben ik op stap en aan het eind van de dag is mijn checklist zo goed als afgerond.
Voordat ik donderdag aan de slag mag moet ik eerst naar de medische keuring. Er is een afspraak voor mij gemaakt voor dinsdag 13 december 15.30 uur. Vooraf heb ik een X-thorax laten maken en een lange vragenlijst ingevuld. Vandaag zal de vragenlijst besproken worden en een algemeen lichamelijk onderzoek uitgevoerd worden. Ik ben benieuwd. Bij binnenkomst in het kantoor zit de dokter met een groot medisch boek voor zijn neus, dat ziet er interessant uit…. Ik overhandig hem mijn dossier en we beginnen met het doornemen van de vragenlijst. Niets bijzonders. Dan door met het onderdeel ‘lichamelijk onderzoek’. Eerst mijn ogen, bij de muur staan, een oog afdekken en dan letters van een kaart op lezen, dat gaat goed. Mijn hart en longen worden beluisterd en ik moet een aantal neurologische testjes uitvoeren. Gelukkig blijk ik gezond te zijn en krijg ik toestemming om aan het werk te gaan. Mooi zo!
Donderdag 15 december was het dan zover, mijn eerste werkdag in het HOH! Bij de lift in het ziekenhuis denk ik terug aan vorig jaar toen ik tijdens mijn vakantie op Aruba de opties aan het verkennen was. En moet je me nu zien, in mijn uniform klaar om aan de slag te gaan!
Ik wordt ingewerkt op de afdeling neurologie (niet snijdend 3). De dienst begint om 6.50 uur. Ik meld me om 6.45 uur en word van harte welkom geheten door de nachtdienst en mag plaatsnemen in de verpleegpost. Hier wacht men in alle rust tot de nachtdienst komt overdragen. Mijn nieuwe collega’s nuttigen hun ontbijt of lezen de krant. De team oudste verteld vast wie op welke kamer staat. Om 7.10 uur is de nachtdienst zover en krijgt iedereen een werklijst overhandigt. Iedereen krijgt het overzicht van alle patiënten, ook al ben je er maar voor zes of zeven verantwoordelijk. En met 33 patiënten zijn het toch als snel 5 a 6 pagina’s. Je blijft zitten tot alle 33 patiënten zijn overgedragen. Daarna gaat iedereen in de benen en loopt men gezamenlijk een ronde over de afdeling. De gedachte hierachter is dat je van iedereen de hoofdlijnen weet en dat je de patiënt kan helpen als deze belt, oké…. Na de ronde kan je je gaan inlezen. Er wordt al een tijd hard gewerkt aan een elektrisch patiënten dossier maar tot op heden is het nog schriftelijk. Na het lezen kan je dan eindelijk aan de slag. Het is inmiddels al zeker 8 uur.
Hier werken ze niet alleen met verpleegkundigen maar met een combinatie van verpleegkundigen, verzorgenden en helpenden. De helpende of verzorgende heeft wel haar eigen patiënten maar mag bepaalde verpleegtechnische handelingen niet uitvoeren. Dit doet de verpleegkundige. Je bent dus eigenlijk als een soort supervisor voor hen.
De werkzaamheden beginnen met het prikken van de nuchtere bloedsuikers, het delen van de medicatie en het bieden van hulp met het ontbijt. Dan wordt de wasstraat opgestart. Swashdoekjes zijn soms aanwezig. Toevallig was er net 1 doos gebracht dus iedereen blij. Iedere zaal met daarop zes patiënten heeft een aparte douche en wastafel, beide beschikken niet over warm water. Er is één kraan waar warm water gehaald kan worden en dat is in de spoelkoeken. Een warme douche zit er dus niet in. Het water is niet ijskoud maar warm is anders. De zorg is lichamelijk zwaar, veel patiënten moeten met alles volledig geholpen worden en kunnen door hun aandoening niet echt mee helpen. In Nederland zou je deze patiënten met twee personen helpen maar daar is hier het personeel niet voor.
Om half elf probeert men een overleg moment in te lassen. Iedereen gaat de verpleegpost in en verteld welke werkzaamheden er tot dan toe zijn verricht en wat er nog gedaan moet worden. Tijdens dat moment kan je maar beter iets drinken want echt koffie pauze bestaat niet. Tussendoor komen de artsen op de afdeling. Hoe de artsenvisite precies in z’n werk ben ik nog niet achter. Om half 12 begint het bezoekuur. Dat komt best goed uit aangezien het bezoek de patiënt dan kan helpen met het eten van de middag maaltijd. Na een uur wordt er handmatig een bel geluid en dat betekent einde bezoekuur. Ergens tussen twaalf en een uur moet je een momentje zien te vinden dat je zelf ook even een boterham kan eten. Na de lunch is er opnieuw een medicijnronde, bloedsuiker controle en verschoonronde. Dan de dossier schrijven en om 14.40 uur overdragen aan de late dienst. Tot op heden is het me één keer gelukt om om 14.50 uur naar huis te gaan. Een half uur overwerk is niet bijzonder.
Al met al heb ik mijn ogen uit gekeken en dat doe ik eigenlijk nog steeds. Naar mijn idee is het een wat chaotische bedoeling. Er zijn grote verschillen met hoe ik het gewend ben ik Nederland. De luxe van een afdelingsassistent is er niet. Je zult zelf de voorraden op de kamer of kar aan moeten vullen anders grijp je mis, wat dus ook regelmatig gebeurt. Daarnaast is de voorraad beperkt, dus op is op. Wel kennen ze net als in Nederland een soort vervoersdienst die patiënten naar onderzoeken brengt. Deze kan je oproepen via een walky talky, mits de batterij niet leeg is…..
En wanneer een patiënt met ontslag is gegaan dien je zelf het bed te soppen en op te maken voor de volgende patiënt.
Het is ook wennen dat je geen eigen telefoon bij je draagt. Het is aan de ene kant lekker rustig maar aan de andere kant ben je soms lang op zoek naar de juiste persoon. Bij de balie van de secretaresse staan twee telefoons en daar komen alle telefoontjes op binnen, zij geeft de boodschap dan weer mondeling door aan de juiste verpleegkundige. Mocht een patiënt op de bel drukken dan hoor je over de gehele afdeling een zoemer afgaan, dan moet je eerst de zaal verlaten om zo op de gang te zien welke kamer belt. Bij deze kamer brand dan een lampje maar daaraan kun je nog niet zien welk bed gebeld heeft, dit zal je op zaal moeten vragen.
En zo kan ik nog wel even doorgaan…..
Iedere dag wordt het me duidelijker hoe de zaken hier geregeld zijn en na vijf dagdiensten kan ik me al redelijk zelfstandig redden. Mijn collega’s zijn vriendelijk en behulpzaam dus de drempel om iets te vragen is laag. Van de week zal ik nog wat foto’s toevoegen van het ziekenhuis en het fantastische uitzicht wat ik daar heb.
Wat dat betreft ben ik er zeker op vooruit gegaan. Van het platte dak van het Deventer Ziekenhuis naar palmbomen met daarachter een azuur blauwe zee. En ach, ook al is de werkdruk hoog en de zorgvraag zwaar, met een Caribisch muziekje op de achtergrond en een blik naar buiten is het me zeker allemaal waard.
Wat een avontuur!
Tot volgende week!
-
20 December 2016 - 12:09
Fokje:
Ha die Juul,
Voor mij, zonder enige ziekenhuiskennis, heel leerzaam en vermakelijk om je ervaringen te lezen.
Je hebt nog veel 'ontwikkelingswerk' te doen als ik het zo lees.
En dat bij een altijd schijnende zon, golven aanspoelende oceaan en ruisende bries . . . . -
20 December 2016 - 18:31
Laura P:
Wat een leuk verslag! Ik kijk al uit naar de volgende. Het doet me een beetje denken aan mijn eerste jaren in het DZ. Ook qua inrichting, met de klasse kamers en zelf bijvullen van de voorraden. Zal eerst nog wel wennen voor je zijn. Maar geniet er ook maar lekker van. Dat gaat je wel lukken zo te horen. -
20 December 2016 - 20:58
Dianne:
Hoi Juliette,
Leuk te lezen hoor!
En wat Laura al schetst; het lijkt veel op het DZ van 20 jaar terug. Wat dat betreft hebben ze nog veel in te halen.
Heel veel succes in de komende weken, hoop dat je nog een beetje leuk de feestdagen door komt.
Zie uit naar je volgende verslag -
21 December 2016 - 08:13
Liduin:
Hoi Jet,
leuk en goed verslag, zie het zo voor me...
ja zo zijn er nog legio ziekenhuizen die zo werken.
dat je je wel eens achter de oren zult krabben en denken: oef, waarom zo, zal zeker nog gebeuren.
je beschrijft de zaken levendig en uit je hart. heel leuk om te lezen. de Belgen zouden zeggen (plezant!!
ik wens je fijne kerstdagen onder de palmbomen!! heb je nog een neppert uit Nederland meegenomen??
dat is wat ik best miste in de tropen: ee kerstboom!!! maar dan ook met ballen en lichtjes!
hoop snel weer een verslag te lezen.
lieve groet Liduin -
22 December 2016 - 20:48
Henk:
Ha Juliette, mijn PC was een paar dagen in reparatie, nu weer OK.
Leuk verslag! ik kan natuurlijk niet oordelen over de aard van je werk en het verschil mat Nederland , maar je zult wel tegen verschillen aanlopen . Rn inderdaad het verschil van uitzicht is al de moeite waard , de laatste dagen hier geen uitzicht : de donkere dagen voor kerst. Dus liever mijn kerstballen in een palmboom.
Geniet er van, en fijne feestdagen gewenst, Liefs Henk -
23 December 2016 - 16:27
Irma:
Wat kun je dat geweldig vertellen.
Heel erg leuk om te lezen en zo een beetje op de hoogte te blijven.
Vooral blijven doen.
Lieve Groet,
Irma -
24 December 2016 - 10:28
Jenny:
Hey Juliette,
Wat super leuk om te lezen. Boeiend en ik kan mij er gewoon een voorstelling van maken. Wat een uitdaging. Je zult echt wel veel meemaken en wat zal het soms "opnieuw het wiel uitvinden" zijn.
Whahaha een uitdaging op alle fronten dus. En dan Kerst met palmbomen wat een heerlijk idee.
Vanuit een lenteachtig Ugchelen (begint bijna op Aruba te lijken) wensen wij jou gezellige feestdagen en een prachtig 2017 toe.
Liefs van ons XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley