Hallo 2018!

Joehoeee,

Ja hoor….. ik ben er nog. Na een te lange radiostilte is hier dan weer eens een teken van leven vanaf het nog altijd fijne Aruba.

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden maar laat ik bij het begin beginnen, letterlijk. Het nieuwe jaar! Als eerste wil ik iedereen bedanken voor de lieve kerstkaartjes. Wat heb ik daarvan genoten. Elke paar dagen keek ik weer in de brievenbus of er toevallig nog een kaartje voor mij tussen zat. Zo leuk als dat zo bleek te zijn! Dank jullie wel!

Dan op naar oud en nieuw. Met een aantal collega’s hadden we bedacht om onze oudjaarsavond op het strand door te brengen onder het genot van hapjes en drankjes. Iedereen zou iets meenemen, zelf gemaakt of zelf gehaald bij de supermarkt, beide goed. Voor de zekerheid kozen we voor een plekje onder een boom want zoals ik al zei, de weersomstandigheden waren niet optimaal te noemen. De boom werd versierd met kleurrijke lampjes, de tafel en stoelen werden uitgeklapt en natuurlijk gaat dat alles een stuk makkelijker onder het genot van een lekker deuntje. Klinkt alsof het een heerlijke avond moest worden, niet waar? Nou….. niets was minder waar. Nadat we alles, maar dan ook alles hadden uitgestald ging het mis. Een enorme hoosbui besloot zich uit te storten boven onze boom. Nou zitten er wel wat blaadjes aan de boom maar die houden deze hoeveelheid water niet tegen. We redden het eten en laten de rest staan voor wat het is. We vinden onderdak onder een klein strandhutje wat enigszins waterdicht lijkt te zijn. Regen, regen, regen… eindeloos hard. Wat zonde! Na een minuut of 20 lijkt het voorbij en nemen we de schade op. Alles is nat, nat, nat natuurlijk... Dat gaat het niet meer worden. Op naar plan B. Een van de collega’s heeft een redelijk groot huis waar we met z’n allen binnen kunnen zitten. We besluiten alles maar weer af te breken en in te pakken en richting haar huis te gaan. Sommigen dames zijn ondanks het afdak helemaal doorweekt geraakt en moeten eerst naar huis droge kleding halen. Wat erg! Uiteindelijk zitten we warm, droog en vergezeld door tientallen muggen lekker binnen. Het eten smaakt gelukkig nog meer dan prima. Rond 23.00 uur vertrekken we terug richting het strand, het is inmiddels droog maarja… je weet nooit wat er nog gaat komen.. Met hier en daar nog een spettertje staan we er toch redelijk droog bij op het moment suprême. Met een appelflap in de ene hand en een glaasje bubbels in de andere staan we te genieten van weer een prachtige vuurwerkshow. Happy new year!!

Na al het moois gaan we opzoek naar waar een leuk feestje gaande is. Het wordt een soort kroegentocht welke rond 5.00 uur in de ochtend weer op het strand eindigt. Dat was gezellig! We besluiten dat het zo wel mooi is geweest. Morgen staat de Nieuwjaars duik op het programma dus dan zijn een paar uurtjes slaap mooi meegenomen. Voor Yeinson wordt het de eerste keer dat hij mee doet aan deze Hollandse traditie. Ik ben benieuwd wat hij er van vindt…. ‘Gekke Nederlanders’… Ik duik s ‘morgens nog even de kast in opzoek naar mijn Unox muts. Die mag natuurlijk niet ontbreken. Iets voor twaalf uur melden we ons met kleine oogjes aan de start. Waarom deden we dit ook alweer? Helaas hebben we geen extra muts meer kunnen scoren dus mag Yeinson mijn muts lenen... nee, nee niet hebben, haha. Heerlijk zo’n ‘verfrissende’ duik. Zonder meer een goed begin van het nieuwe jaar. Na het hele spektakel gaan we ergens lunchen en ploffen we op een strandlaken neer. Genoeg actie voor vandaag…Even bijkomen en vooral energie opdoen om morgen ochtend weer fris en fruitig aan de slag te kunnen, ppfff.

Iets anders leuks is, is dat er sinds begin januari een heuse kermis op het eiland is geopend. Ze noemen het ‘Coney Island’ en er valt voor jong en oud genoeg te beleven. Eigenlijk zou het rond de kerstdagen al open gaan maar de vergunning was niet goedgekeurd. Raar, raar hoe kan dat? Je bouwt een hele kermis op terwijl je daar wettelijk gezien geen goedkeuring voor hebt. Achteraf werd mij duidelijk waarom... Er waren twee redenen. In eerste instantie zou de kermis van Curaçao naar Bonaire gaan maar daar kregen ze geen toegang omdat ze dan aan de Nederlandse regelgeving moeten voldoen. Je raad het al… dat ging niet lukken. Met name de veiligheid vormde een probleem. De kermisattracties komen oorspronkelijk uit Venezuela en ik weet niet hoe daar ze worden onderhouden/gecontroleerd, waarschijnlijk wil ik dat ook niet weten, maar schijnbaar was het een en ander niet helemaal in orde. Dus toen ze niet naar Bonaire mochten, kwamen ze naar Aruba. Hier waren ze van harte welkom en volgens mijn collega’s heeft de eigenaar na een paar afwijzingen uiteindelijk meer geld betaald waardoor de vergunning toch is afgegeven. Bijzonder…Of ik er al ben geweest? Nee, mij niet gezien. Ik hou best van pretparken en uitdagende attracties maar deze sla ik toch liever over. Er staan een aantal ‘onschuldige’ kinderattracties maar toch ook een groot reuzenrad en een of ander groot ding waarin je op duizelingwekkende hoogte meerdere keren over de kop wordt geslingerd. Nee… ik pas. Wel moet ik zeggen dat het er s ‘avonds heel mooi uit ziet met al die kleurige lichtjes. Hoelang het spektakel zal blijven staan is niet bekend.

En van het ene spektakel rollen we zo in het volgende spektakel. Carnaval! Naast de vele toeristen die het aantrekt zijn er ook een paar meiden speciaal terug gekomen om nog één keer in de drie grote parades mee te lopen. Tussen die meiden zat ook mijn ex-collega/vriendinnetje Mirthe. Woensdag 30 januari mocht ik haar dan eindelijk ophalen van het vliegveld. Zo leuk om haar weer te zien en te spreken. De eerste dagen heeft ze bij mij gelogeerd en dat was natuurlijk super gezellig.

De aftrap was zaterdag 6 januari met de ‘fakkel optocht’. Een soort voorstelronde van alle carnavalsverenigingen. Helaas heb ik deze parade gemist maar gelukkig zijn er ontzettend veel optochten en activiteiten waar je kunt gaan kijken. De eerste grote parade die ik heb gezien was de Lighting Parade. Alles en iedereen is dan mooi aangekleed en verlicht. Heel mooi om te zien hoor maar ik keek toch het meeste uit naar de ‘Grand Parade’ op zondag 11 februari. DE parade waar het uiteindelijk allemaal om draait. Ik zat in de nachtdienst dus dat beloofd een lange dag en nacht te worden. Voor de zekerheid zet ik mijn wekker want dit wil ik natuurlijk niet missen. Om 12.00 uur zou de parade gaan lopen dus om 11.00 uur ging de wekker. Oeff… dat valt niet mee... Maar goed, hup hup, in de benen. Yeinson komt me met een paar vrienden halen en met een goed gevulde koelbox en een zak chips zijn we er klaar voor. Heel Aruba bevindt zich in Oranjestad dus je auto ergens parkeren (legaal of niet) valt nog niet mee. Wonder boven wonder vinden we een plekje. Dan nog opzoek naar een plekje langs de route. Aan de ene kant van de straat staan allemaal party tenten en dixies welke door families bij de gemeente zijn gehuurd…. Daar mogen we dus niet zomaar tussen staan. De andere kant van de straat is niet gunstig aangezien je dan tot zonsondergang in de zon staat te kijken. Dus eigenlijk willen wel graag aan de kant van de gehuurde plekken staan. Uiteindelijk vinden we een prima plekje aan de goede kant van de weg. Er is helaas geen schaduw maar met een volle bus zonnebrand en voldoende drinken moet het wel lukken. En er is goede muziek, niet geheel onbelangrijk. Nadat ons hebben geïnstalleerd is het een kwestie van wachten. Lang, lang wachten….Gelukkig heb ik mijn strandstoeltje meegenomen en kunnen de heren de koelbox samen delen. Na drie uur wachten is het dan eindelijk zo ver. De parade komt eraan! De meiden van het ziekenhuis zitten in de eerste groep dus het is gelijk goed opletten geblazen. Prachtig weer hoe ze er uit zien. Man of vrouw, dik of dun, Arubaan of niet, het maakt allemaal niets uit. Zoveel glitter en glamour, Fred Paillet is er werkelijk niets bij. Ongelooflijk. Het is een bijna drie uur durende optocht van alleen maar vrolijke mensen gehuld in de meest prachtige kostuums. Zo kleurrijk. Tegen zonsondergang komt de laatste groep voorbij. Wauw! Wat hebben er weer van genoten. Dan is het zorgen dat we zonder kleerscheuren weer thuis raken. De alcohol vloeit rijkelijk en men stapt hier dronken of niet achter het stuur. Gelukkig gaat het goed en zijn we vrij snel thuis. Dan snel douchen, koken en omkleden voor de volgende nachtdienst. Dat wordt even doorbijten en dan morgenochtend gesloopt mijn bed in. Maar het was het dubbel en dwars waard. Volgend jaar schijnt het helemaal groots te worden. Dan is het de 65e editie en zegt men nog groter uit te pakken. Geen idee of ik die editie mee ga maken maar ik kan me haast niet voorstellen dat het nog groter en mooier kan dan dit. Nu de Carnaval achter de rug is, keert de rust langzamerhand terug op het eiland. Best even prettig na al die drukte van de feestdagen.

Nu alle vakantievierders huiswaarts keren komt mijn vakantie steeds meer in zicht. Oh wat kijk ik daar naar uit zeg! Ik geniet al enige tijd met volle teugen van de voorpret. Nog 9 weken en dan is het zover! Na heel wat keren mijn vakantie uren geteld te hebben en het zoeken van een goede ticketdeal is het dan eindelijk helemaal rond. Zoals ik al eerder vertelde vlieg ik 8 mei van Aruba, via Miami, naar Orlando. Daar ga ik met Henk en Adri een week genieten van al het moois en lekkers dat Florida te bieden heeft. Woensdag 16 mei zal Icelandair mij via Reijkjavik naar Amsterdam brengen waar ik donderdag 17 mei zal aankomen. Vervolgens blijf ik bijna drie volle weken in Nederland. Hopelijk is dat voldoende tijd om alles en iedereen te zien. Of Yeinson ook mee zal komen is nog steeds de vraag. Zijn aanvraag voor een nieuwe verblijfsvergunning is in behandeling maar zolang er geen definitief besluit over genomen is kan hij het eiland niet verlaten. De kans bestaat dan namelijk dat ze hem niet meer toelaten als hij Aruba wil betreden. Hoelang het nog gaat duren weet niemand. Mocht het wel gaan lukken dan is het plan dat hij 30 of 31 mei naar Nederland komt zodat we twaalf dagen de toerist kunnen uithangen. Woensdag 13 juni is het voorbij met de pret en brengt de KLM mij of hopelijk ons weer naar huis.

Dan weer even terug naar de dagelijkse realiteit. Zoals jullie waarschijnlijk wel in het nieuws hebben mee gekregen zijn er sinds begin dit jaar problemen tussen de ABC eilanden en Venezuela. De president van Venezuela beschuldigt de eilanden ervan dat er te veel illegale handel plaats vindt tussen het vaste land en de eilanden. Volgens hem doen de eilanden er niet genoeg aan om dat te voorkomen waardoor zijn land nu in een economische crisis verkeert. Daarom heeft hij besloten de grens te sluiten en dat is het tot op heden nog steeds zo. Ondanks de vele onderhandelingen is er nog geen uitzicht op dat het weer open zal gaan. Alle drie de eilanden importeren veel groente en fruit uit Venezuela. Dat ligt dus nu stil. De supermarkten hebben een andere leverancier gevonden maar met name kleine bedrijven zoals restaurants en Venezolaanse foodtrucks ondervinden veel hinder. Met name het tekort aan bananen, welke in veel gerechten gebruikt worden, en vlees vormen een probleem. Wat ook nog voor een probleem kan zorgen is de voorraad brandstof. De meeste tankstations op het eiland zijn van Venezuela. Tot nu toe is er nog geen probleem, de prijs is wel iets gestegen maar er zijn nog geen verontrustende geluiden dat het op raakt. Dat zou wellicht een keer kunnen gaan gebeuren. En ja.. wat dan? Dan zullen we massaal fietsen of iets moeten gaan aanschaffen denk ik… Voor mij niet zo’n probleem maar een Arubaan op een fiets? Hopelijk komt het niet zover. Het is wel schrijnend om de situatie aan te zien en de verhalen vanuit de eerste lijn te horen. Met Yeinson en mijn Venezolaanse collega heb ik het er regelmatig over. Al jaren is er een grote crisis gaande die veroorzaakt is door de voorgaande president. Helaas zet de huidige president hetzelfde regime door en raakt het land in steeds grotere problemen. Er is al sprake van een humanitaire crisis en buurlanden hebben hulp aangeboden maar dit wordt door de president afgehouden. Volgens hem zou er namelijk geen sprake zijn van een humanitaire crisis. Uit de gesprekken met Yeinson en mijn collega blijkt dat de mensen weinig geld hebben, levensmiddelen zijn onbetaalbaar en er zijn nauwelijks medicijnen of medische hulp. Net als in Europa worden er door de Arubaanse kustwacht regelmatig bootjes met vluchtelingen van zee gered. Maar helaas heeft Aruba niet de capaciteit om deze grote problematiek een oplossing te bieden. Iedereen hoopt dat er op korte termijn een einde zal komen aan deze ellende maar men vreest voor het ergste en dat het einde voorlopig nog niet in zicht zal zijn.

In het ziekenhuis gaat alles zo zijn gangetje. Hier en daar wordt er nog geklust of er worden er zelfs alweer dingen aangepast zoals alle drempels bij de badkamers. Want ja… wie had nou gedacht dat drempels in een ziekenhuis niet handig zouden zijn. Niemand toch? Maar afijn, je kunt niet alles van te voren weten zeg maar… Een hot item momenteel is de invoering van het elektronische patiëntendossier. Het lijkt steeds dichterbij te komen. De planning is april, 2018. Ja, ik zeg het er maar even bij anders kan het net zo goed 2020 zijn. In de afgelopen weken is me duidelijk geworden dat er toch nog wel grote vraagtekens zijn over hoe dit moet gaan werken. In Deventer heb ik een overschakeling van het ene elektronische patiënten dossier (EPD) naar het andere mogen meemaken. Daar zat zo’n enorme organisatie en planning achter dat ik me afvraag hoe ze dat hier voor elkaar gaan krijgen. Het EPD team hier bestaat uit twee personen. Ja, echt waar… twee personen voor het hele ziekenhuis. Dat is niet veel denk ik. Er is gekozen voor een Amerikaans systeem welke is ingesteld op mega organisaties. Het ziekenhuis is misschien wel een grote organisatie op Aruba maar in vergelijking met een Amerikaans ziekenhuis stellen we natuurlijk niet zo veel voor. Persoonlijk heb ik nog geen scholing of enige vorm van uitleg gehad dus ik ben benieuwd wanneer dat gaat komen en wat ik er van vindt. Van collega’s van de vaste te afdelingen komen in ieder geval niet de meest positieve reacties. Het schijnt een grote wirwar te zijn aan opties en wanneer je een van de opties kiest springt er gelijk weer een nieuw scherm open met nog meer opties. Nouja…. we wachten het maar rustig af…

Nou, volgens mij heb ik jullie zo weer aardig bij gekletst. Op naar het volgende avontuur zou ik zeggen!

Dikke knuffel,

Juliette