Vacanciones!

Hallo lieve allemaal,

Daar ben ik weer met een gloednieuwe update vanaf het nog steeds zo fijne en relaxte Aruba.

Alles gaat nog steeds rustig zo zijn gangetje. De dagen, de weken en de maanden vliegen werkelijk nog steeds voorbij. Dit heb ik ook gemerkt aan mijn leeftijd. Hier op Aruba ben ik namelijk twee keer per jaar jarig. Nou hoor ik jullie denken… huhh… hoe kan dat nou weer? Je bent toch pas 3 augustus jarig? Ja, inderdaad, dat klopt maar hier ook nog een keer op 8 maart. Wel…. Een paar weken geleden kwam mijn manager op de afdeling om de maandelijkse post van het ziekenhuis aan mij af te geven. Dit bestaat normaal gesproken uit een informatiekrantje en de loonstrook. Deze keer zat er nog een extra envelop bij. Zo nieuwsgierig als ik ben maak ik die natuurlijk gelijk open. Het is een verjaardagskaart namens het ziekenhuis met als cadeau een bioscoopbon. Super leuk en lief maar ik begrijp niet waarom ik die nu ontvang… Ik kan begrijpen dat de administratie misschien wat achter loopt maar 7 maanden dat zou wel wat veel zijn. Maar goed… ze blijven me verbazen dus, hoezo niet eigenlijk… Ik stop de kaart in mijn tas maar het blijft me toch bezig houden. Eenmaal thuis zie ik een mail van de sportschool. Ook zij feliciteren me met mijn verjaardag… Uhh?? Okee… Hoe kan dat nou? Ik heb al mijn persoonlijke gegevens bij beide instellingen toch goed ingevuld? Het kost me een aantal uren maar uiteindelijk gaat er dan toch een lampje branden. Ze zien hier waarschijnlijk de datum op de Amerikaanse manier. Eerst de maand en dan pas de dag. Dus als je 3-8 opgeeft dan zien zij dat als 8 maart in plaats van 3 augustus. Haha, tjsaa… wat een ontdekking! Dus in het vervolg benoem ik zowel de dag als de maand zodat ik zeker weet dat ze het goed begrepen hebben.

In maart was het ook tijd voor de Aruba Doet dag. Een leuk weetje is dat het hele Caribische gebied hier aan mee doet. Er was keuze uit een hele opsomming van projecten. De meeste bestonden uit het opknappen van gebouwen of kinderspeelplaatsen en het snoeien van groen. Zelf had ik gehoopt op een actie van afval opruimen aan de noordkant van het eiland. Het is een supermooi stuk eiland waar de ruige zee op de rotsen beukt. Maar het altijd zo triest om te zien hoeveel afval daar aan spoelt. Het is met name plastic, touw, drijfhout en schoeisel/kleding. En daarbij is het natuurlijk ook niet goed voor al het leven in zee en de vogels. De schildpadden populatie is de laatste jaren al sterk verminderd en het zou jammer zijn als ze onnodig dood gaan door al die rotzooi. Maar helaas bestond er geen project ‘zee puin ruimen’. Misschien hebben ze een soort ideeënbus voor volgend jaar. Had daar graag bij willen helpen. Maar geen nood hoor… ik heb me die dag prima vermaakt bij een andere stichting…. genaamd het Horacio E. Oduber Hospitaal. Weliswaar niet vrijwillig maar desondanks wel nuttig werk verricht, haha.

Over schildpadden gesproken…. Het schildpad seizoen is weer begonnen. Yes!! De eerste nesten zijn gelegd en de Tortuga (Papiamento/Spaans voor schildpad) Foundation Aruba houdt alles weer nauwkeurig in de gaten. Ik heb mezelf voorgenomen om dit jaar iets meer moeite te doen om een nest spontaan te zien uitkomen. Vorig jaar heb ik een opgraving gezien van een nest wat niet spontaan was uitgekomen maar daar zat nog maar één overlevende in. Beetje triest was dat. Het zou toch veel leuker zijn om een heel nest met kleintjes uit te zien komen. En nu kan het nog… wie weet ben ik hier volgend jaar niet meer. Het lijkt me een onwijs gave belevenis. We moeten met z’n allen nog wel even geduld hebben want in juli verwachten ze pas dat de eerste nesten uit zullen komen.

Tussendoor heb ik in april ook nog onverwachts bezoek gehad. Ditmaal het zusje van mijn beste maatje Sharon. Zij werkt als stewardess bij de TUI en had een tripje naar Aruba in het vooruitzicht. Dat is toch niet verkeerd he…. zo voor je werk even op en neer naar de Cariben. Eerst hard werken en daarna uitrusten op een mooi wit strand of aan de bar in een leuke strand tent. Natuurlijk is het leuk om dan ook iets van het eiland te kunnen zien. Dus…. mijn kleine Hyundai Getz werd omgedoopt tot touringcar. Beladen met een reisleider en drie stewardessen kon de tour van start. Helaas was de tijd tot zonsondergang nogal gelimiteerd dus zijn we in sneltreinvaart langs de ‘hoogte punten’ geracet. Toch weer leuk om het eiland door de ogen van anderen te kunnen zien. Wat voor mij intussen ‘normaal’ is, is dat voor hun natuurlijk niet. We zijn begonnen aan de noord kant van het eiland bij de voormalige natural bridge, daarna door naar de Alto vista Chapel en als laatste naar de vuurtoren met de hoop om een mooie zonsondergang te zien. Dat laatste zat er helaas niet in, te bewolkt maar desondanks toch even een mooi uitzicht over het eiland gehad. Als afsluiting zijn we naar Bugaloo geweest. Een bar/restaurant op een steiger in het water bij de high rise hotels. Hier hebben we gezellig kunnen babbelen onder het genot van een smakelijk hapje en drankje. Natuurlijk was ik ook wel heel nieuwsgierig naar hoe het nou is om een stewardess te zijn. Het klinkt altijd zo mooi met al die droombestemmingen maar het zijn toch ook wel hele lange dagen hoor…. En dan ook nog de etiquette die erbij komt kijken. Naar mijn idee vooral veel crisissen over haar, make-up en kleding…. Gelukkig kom ik daar als verpleegkundige makkelijk mee weg. Het is altijd hetzelfde witte pak met daaronder altijd dezelfde bijna versleten sneakers en dat haar maakt eigenlijk nooit zoveel uit… als het maar omhoog is en make up? Hooguit alleen een veegje mascara als daar tijd voor is… zo niet, dan is het ook geen probleem. Nee mijn wereld zou het niet zijn. Maar goed…. Ieder zo zijn ding gelukkig.

Ik ben natuurlijk wel reuze blij dat ze er zijn. Denk ik aan het woord stewardess dan denk ik daarna gelijk aan vakantie. En jaa……… na heeeeel lang wachten is het dan eindelijk zover. Nog een paar uur en dan ga ik op VAKANTIE. Oh wat kijk ik er naar uit zeg. Niet alleen kijk ik erg uit naar het weerzien met iedereen maar ook het feit dat er niet gewerkt hoeft te worden is o zo prettig. Inmiddels ben ik wel gewend aan de veertig uur per week maar afgelopen maand wilde ik graag mijn min uren inhalen. Ergens begin dit jaar ben ik twee dagen tekort gekomen en ik wilde deze perse voor de vakantie wegwerken. Niets vervelender dan na je vakantie direct extra aan het werk te moeten. Dus stond april vooral in het teken van heeeeel veel werken. Afgelopen zaterdag had ik mijn laatste avonddienst. Het was heerlijk rustige dienst dus had ik daarna nog voldoende energie over voor een drankje en een dansje in mijn favoriete bar South Beach. Samen met Yeinson en wat meiden heb ik weer genoten van een prettige en gezellige avond. Kortom, de vakantie is begonnen! In het weekend is het huis driftig gepoetst en vandaag was het dan eindelijk tijd voor het inpakken van de koffer. Joepie!!! Inmiddels zit alles erin en ik heb zelfs nog ruimte en gewicht over om in Amerika te kunnen winkelen. Morgenochtend om 5.30 uur gaat de wekker en dan is het eindelijk zover! Of Yeinson uiteindelijk ook zal komen is nog altijd een groot vraagteken. Zijn papieren zijn nog steeds niet doorgespeeld naar de instantie die over de vergunningen gaat. Zolang het niet daar ligt kan hij het eiland niet verlaten. We hopen elke dag weer op een wonder maar de tijd tikt door.

De toestand in Venezuela wordt helaas met de dag slechter en slechter. En voorlopig is er nog geen uitzicht op verbetering. Door de bizar hoge inflatie kunnen veel mensen de simpelste zaken zoals boodschappen niet meer betalen. Familie in het buitenland probeert vaak financiële steun te bieden aangezien de Florijn/Dollar veel meer waard zijn dan de Venezolaanse Bolivar. Maar ook deze hulp wordt nu door de regering bemoeilijkt. Ze blokkeren namelijk de betaalrekeningen van mensen waar een bepaald tegoed op staat. Het gaat dan vaak om hoge bedragen in Bolivar maar als je het omrekent naar Dollar hou je maar een klein bedrag over. De regering is bang dat het geld op een illegale manier verkregen is, dus blokkeren ze de rekening tot je kan aantonen hoe je er aan gekomen bent. Best lullig als je uren in de wachtrij van de supermarkt hebt gestaan en je betaalbas blijkt het niet meer te doen terwijl je familie er net geld op heeft overgemaakt. En hoe de regering aan zijn geld komt? Dat hoeft natuurlijk niet verder onderzocht te worden. Helaas is het ook niet mogelijk om je geld direct contant op te nemen. Het pinlimiet is zodanig laag dat wanneer je met de bus naar de bank in de stad moet, de bus duurder is dan de hoeveel geld dat je kunt opnemen. Halverwege mei zullen er presidentsverkiezingen zijn. Dat lijkt misschien een sprankje hoop te bieden maar het staat al bijna vast dat Maduro opnieuw zal winnen. Andere landen durven tot de dag van vandaag niet in te grijpen uit angst voor wereldwijde gevolgen. Wel hebben meerdere Zuid-Amerikaanse landen hulp aangeboden maar dit wordt nog steeds geweigerd. Inmiddels is de grens tussen Venezuela en Aruba wel weer open. Alleen van en naar de hoofdstad Caracas is nog geen vliegverkeer mogelijk. Sinds de openstelling zijn een aantal vrienden van Yeinson toch weer naar huis vertrokken. Zij zullen niet meer terug kunnen komen naar Aruba omdat ze de 180 dagen die je zonder vergunning mag blijven, overschreden hebben. De meeste blijven een korte periode in Venezuela en vertrekken dan naar een buurland in de hoop daar een beter leven te vinden.

In mijn vorige verslag heb ik jullie iets verteld over de ‘Coney Island’. Een soort van kermis welke begin van het jaar is opgetuigd. Gezien alle vage verhalen had ik plechtig beloofd er niet heen te gaan. Maar helaas moet ik daar toch iets in bekennen. Oepss… Ik kon de verleiding van al die kleurige, knipperende lampjes en de adrenaline kik gewoonweg niet weerstaan. Zoveel is er op Aruba niet te doen dus een park zoals dit is dan echt een uitje. Op een avond reed ik er samen met Yeinson langs en vroeg hij zich af of we daar niet heen konden gaan. Ummm… tsjaa… Waarom ook niet. We kunnen eerst wat rondes kijken voordat we besluiten in te stappen. En eerlijk is eerlijk, het hele park staat nog overeind en ik heb nog geen slachtoffers in het ziekenhuis gezien dus… je zou zeggen dat het goed moet gaan. We voegen de daad bij ons woord en gaan het terrein op. Je betaald 35 florijn (17,50 euro) entree en dan mag je in alle attracties, zo vaak als je wilt. Nou dat valt weer reuze mee. We beginnen eerst bij de rustige attracties en bouwen het langzaam om. De hoofd act van vanavond is toch die Booster (dat enorme dingen wat je ontelbare keren over de kop slingert). We gaan eerst in het schommelschip, de reuze zweefmolen, het reuzenrad. Dan wordt het tijd voor iets serieuzers. We willen in de mini achtbaan want die heeft van die leuke scherpe bochten. Als we bijna aan de beurt zijn gaat het hekje helaas dicht. De eigenaar neemt pauze en zegt over een half uur terug te zijn. Jaaaa….. hebben we voor Jan met de korte achternaam zolang in de rij gestaan. Nou.. dan gaan we maar naar de Booster. Eerst even een paar keer kijken en dan besluiten we in de rij te gaan staan. Of dit nou m’n ding zal zijn vraag ik me af maar Yeinson is helemaal enthousiast. Je kan met maximaal vier personen in een bakje, twee aan ieder kant. Je zit in een soort stoeltje en je voeten bungelen er een beetje bij. Ons bakje wordt gevuld met drie personen. Ik en Yeinson aan de ene kant en een andere meneer aan de andere. Omdat wij met z’n tweeën zwaarder zijn dan die meneer hangen wij automatisch al iets naar voren. Aii…. Niet prettig. Maarja zodra je er in zit en het plateau onder je voeten opzij is geschoven kan je een soort van niet meer terug. Mama mia! Het hele ding komt in beweging en we draaien eerst een paar keer rechtop rond. Tot zover kan ik er nog van genieten. Mooi.. al die lampjes van het eiland. Helaas houdt de pret kort daarna op en gaan we weet ik hoeveel keer over de kop. Oh, oh, oh. Gelukkig komen we op geven moment bovenin tot stilstand. Het bakje aan de andere kant wordt gevuld met nieuwe durfallen. Op zich best fijn om even stil te hangen maar omdat onze kant zwaarder is, hangen we nog steeds naar voren gekiept. Best leuk voor even maar opgeven moment is de lol er toch wel af. Het is toch best een hoogte waar we ons bevinden. En denk maar niet dat we al gaan wisselen… nee… je moet nog een rondje mee. Aii no… daar gaan we weer. Ik kijk even snel naar mijn buurman maar die is zijn enthousiasme ondertussen verloren. Nog erger zelfs… hij ziet wat bleekjes en voelt zich niet helemaal fijn. Maarja dat is dan pech want hop, daar gaan we weer. Op volle toeren over de kop. Ik doe mijn ogen maar dicht en hoop dat dit rondje snel voorbij is. Dit duurt natuurlijk altijd weer langer dan gehoopt maar gelukkig komt er dan toch eindelijk een einde aan. Enigszins beduusd komen we er uit. Yeinson gaat er eerst maar even bij zitten. Die moet serieus bijkomen van deze horror attractie. Niet veel later stel ik voor om nog terug te gaan naar de kleine achtbaan maar Yeinson bedankt daar vriendelijk voor. Die vindt het zo wel genoeg geweest. Dus houden we het voor gezien en gaan we in ons eigen botsautootje naar huis.

In het ziekenhuis gaat alles ook nog zo zijn gangetje. Beide gebouwen staan nog overeind en ze zijn zowaar ook nog in gebruik. Ik hoor jullie denken…. Is het zo erg… Nou… een paar weken geleden stonden we allemaal paraat voor een eventuele evacuatie. In het oude gebouw was bij het laboratorium een waterleiding lek geraakt. Dit werd veroorzaakt doordat er nieuwe systemen zijn aangesloten op oude leidingen en die kunnen de druk niet aan. Als de leiding zou springen dan zou het laboratorium onder water komen te staan en het nieuwe gebouw zonder airco komen te zitten aangezien die waterleiding de airco’s van water voorziet. En dat is iets wat je hier echt niet wil zeg maar... In eerste instantie dachten ze het tijdelijk op te lossen door er een ring omheen te plaatsen. Maar al snel bleek dat dat het niet lang zou gaan houden. Natuurlijk gebeuren dit soort dingen in het weekend en jaa.. dan gebeurt er hier gewoon niet zoveel. De nodige voorzorgsmaatregelen werden genomen zodat ze de reparatie hopelijk konden uitstellen tot maandag. Het laboratorium was vol gelegd met zandzakken en praktisch gezien volledig afgezet met gele ‘caution’ linten. Een hilarisch gezicht moet ik zeggen… helaas geen foto van genomen… jammer… Om de uitval van airco’s in het nieuwe gebouw op te kunnen vangen waren er op alle afdelingen mobiele airco’s neer gezet. En nee dat zijn niet van die huis, tuin en keuken airco’s. Dit zijn mega machines die de hele gang van boven tot beneden, en van links naar recht zo’n beetje volledig blokkeerden. En als ze aan gaan dan lijkt het net alsof je in een vliegtuigcabine zit. Is weer eens een ander geluid dan het gezoem van de patiëntenbel. Maar afijn… die gigantische apparaten waren gelukkig wel in staat om de hele afdeling koel te houden mocht het nodig zijn. Zou dat namelijk niet werken dan zouden we alle patiënten moeten evacueren naar het oude gebouw. Waar we ze dan precies onder zou moeten brengen was mij niet helemaal duidelijk. De afdelingen die daar leeg staan worden namelijk momenteel allemaal tegelijk verbouwd. Of nouja tegelijk… ze doen overal op z’n tijd iets.. dus geen enkele van die afdelingen is bruikbaar in geval van nood. Gelukkig hebben ze na lang wikken en wegen toch besloten om de reparatie in het weekend te gaan verrichten om zo de kans op het springen van de leiding zo klein mogelijk te houden. En ik moet eerlijk zeggen dat we er weinig hinder van hebben ondervonden. Gedurende de reparatie was de centrale airco in het nieuwe gebouw uit en hebben de grote airco’s het tijdelijk overgenomen met goed resultaat. Na het weekend was het gevaar geweken en kon het laboratorium weer ontruimd worden van alle zandzakken en linten. Dat was weer een hele ervaring zeg!

Wel lieve mensen…. Dat waren de belevenissen wel weer zo’n beetje geloof ik.

Dan rest mij nog één ding te zeggen denk ik…… Hopelijk tot snel!!! En ja… ik zal proberen een beetje zon en warmte mee te brengen ;)

Veel liefs,

Juliette