Carnaval!

Hola!

Hier weer een nieuw verhaal vanuit het nog altijd leuke, fijne en zonnige Aruba ;)

Laat ik maar gelijk beginnen bij het mooiste en langste feest van het jaar. Carnaval! De afgelopen 7 weken stonden hier in het teken van diverse verkiezingen en parades met als hoogtepunt de ‘Grand Parade’ van afgelopen zondag. Wat een feest! Echt een aanrader voor iedereen om een keer mee te maken. De foto’s spreken voor zich denk ik.

Het carnavalsweekend begon voor mij op zaterdagavond 23.00 uur. Na de late dienst ben ik samen met een paar meiden op stap gegaan en hebben we een hele lange en leuke nacht gehad. Zo leuk zelfs dat ik pas bij zonsopgang (+/- 6.30 uur) thuis kwam, # gin tonic. Voor de zekerheid zet ik mijn wekker op 10.30 uur aangezien ik de parade van begin tot eind wil zien. Het is niet uitgerust wakker worden maar na enige tijd en een goed ontbijt ben ik klaar voor vertrek. Mijn collega tref ik in Oranjestad. We lopen een deel van de route in tegengestelde richting om wat sfeer te proeven. Je moet je voorstellen dat er allemaal tentjes, platte wagens, stoeltjes, tribunes en soms complete bankstellen langs de weg staan waar mensen op staan of zitten. Ieder tentje heeft zo’n beetje zijn eigen geluidsinstallatie mee genomen en zelfs aan het sanitair hebben ze gedacht, talloze dixies staan achter of in de tentjes. Uiteraard is er aan eten en drinken geen gebrek. Al die lekker etensluchtjes maken ons hongerig. Veel lokalen verkopen pasteitjes, iets wat hier veel gegeten wordt. Deze pastei is gevuld met rundvlees maar je kunt ze ook krijgen met kaas, kip of groenten. Een koud drankje erbij en smullen maar. Ja, koken kun je wel aan een Arubaan overlaten, heerlijk! Al met al kunnen we concluderen dat de sfeer er al goed in zit.

Dan maar eens opzoek naar een plek waar we willen staan. De zon brand flink dus iets van schaduw is gewenst anders worden we straks niet goed van de hitte. Aan de overkant van de weg zien we een tentje in de schaduw waar maar een paar mensen in staan. We vragen ons af hoe het werkt, het is niet vrij toegankelijk anders zou het niet zo leeg zijn. Via, via heb ik begrepen dat al die tentjes gereserveerde plekken zijn. Als je een mooie plek wilt hebben zonder dat het je geld kost dan moet je er heel vroeg bij zijn. Zaterdagnacht heb ik al de nodige families gezien die op matjes langs de weg lagen te wachten. We besluiten op iemand in de tent af te stappen en te vragen hoe het werkt. Een uiterst vriendelijke man legt het ons uit. Hij heeft deze plek bij de gemeente gehuurd en laat mensen tegen betaling in zijn tent staan. We vragen naar de prijs en krijgen als antwoord: ‘Voor jullie 4 blikken Heineken bier’. Dat klinkt als een goede deal. We halen de biertjes en hebben een prachtig plekje in de schaduw met de neus vooraan. Dit bericht delen we natuurlijk met anderen en voor we het weten staan we met een leuk groepje mensen klaar om te gaan genieten van de parade.

Rond 14.00 uur komt de eerste groep langs. In totaal zijn er negen carnavalsgroepen. De ene groter en kleuriger dan de ander. Iedere groep draagt een eigen gekozen thema uit. Het duurt ongeveer vier uur voordat de hele parade aan ons voorbij getrokken is. Vier uur lang genieten dus! Ik heb te doen met de mensen die mee lopen. Ze beginnen rond 11.00 uur met lopen en zo tegen 18.00 uur naderen ze de eindstreep. De route is zo’n 5 km lang en dat in de volle zon. De hoofdtooien en de andere grote versiersels die ze dragen zijn zwaarder dan je denkt. En dan hebben de dames soms ook nog schoenen aan dat je denkt, hoe doen ze dat toch. Grote glimmende hakken waar ik alleen mee zou kunnen zitten… En om dat alles te mogen ervaren wordt vaak een hoge prijs betaald, minimaal 900 Afl. (= ongeveer 400 euro). De catering onderweg lijkt wel in orde te zijn. Geen gebrek aan eten en drinken. Ook zijn er speciale suncare crewleden welke de deelnemers regelmatig besproeien met een nieuwe laag zonnebrand.

Als de laatste groep voorbij is, volgt er een stoet van zes grote vrachtwagens. Zij ruimen direct achter de stoet aan de wegafzettingen op. Op deze manier is de weg gelijk weer vrij voor verkeer. Althans, de parade mag dan wel voorbij zijn, het feestje van de Arubanen is voorlopig nog niet ten einde. Mensen blijven nog lang hangen op straat en dansen verder op hun eigen muziek. Dus echt heel begaanbaar is de weg niet. Wij gaan richting huis om ons klaar te maken voor een drankje in de stad. Wat een fantastische dag!

Nu de carnaval voorbij is, breekt er een rustigere periode aan op het eiland. De toeristen aantallen lopen wat terug en de hotels spelen daar op in door scherpe aanbiedingen voor de locals te maken. Volgens mijn collega’s gaat het kampeerseizoen nu van start. Ik kan me met mijn Hollandse gedachte moeilijk een beeld vormen van een kamperende Arubaan maar het schijnt dat ze dan met de hele familie in een hotel gaan of op het strand een eigen bivak maken. Hoe dan ook een hele andere manier van kamperen dan de Nederlandse. Het eerste volgende feestje is eind maart, genaamd het flipflopfestival. Een festival waarbij je met je voeten in het zand en een drankje in je hand staat. Klinkt goed als je het mij vraagt.

Naast alles feestjes is er ook nog het gewone dagelijkse leven, jaja echt waar. De papierwinkel is inmiddels helemaal afgerond en daarmee ben ik nu dan echt ingeburgerd op Aruba, eindelijk!! Uiteindelijk ben ik een paar dagen na het misverstand met het bewijs van inschrijving nogmaals terug gegaan naar het hulpkantoor. Het moet daar immers te regelen zijn. Het verbaasd me altijd weer hoe druk het is. Ik dacht er om 8.00 uur vroeg bij te zijn maar dat had ik mooi mis. De hele wachtruimte zat al vol. Ik trek twee nummertjes, 1 voor het bewijs van inschrijving en 1 voor de belastingdienst. Ik heb namelijk nog een registratiebewijs voor de auto nodig. Bij de APK keuring werd mij vriendelijk verzocht dat bewijs op te halen anders keuren ze de auto de volgende keer niet. Net als altijd heb ik mijn boekje en flesje water weer meegenomen want het gaat vast weer even duren. Na anderhalf uur ben ik aan de beurt voor het afhalen van het bewijs van inschrijving en zowaar heb ik binnen 5 minuten het juiste formulier in handen. Gelukkig! Dan terug naar mijn plekje om te wachten voor het registratieformulier van de auto. Ze zijn bij nummer 33 en ik heb 84…. Ik besluit ondertussen maar iets anders te gaan doen. Om half twaalf meld ik mij weer op het kantoor en zijn er nog maar 6 wachtenden voor mij. De totale wachttijd van het moment van het nummertje trekken en aan de beurt zijn bedroeg vier uur. Meer dan genoeg tijd dus om tussendoor iets anders te gaan doen. Nouja, voorlopig ben ik er klaar mee, alles is geregeld!

Sinds twee weken ben ik ook weer begonnen met sporten. Na hier en daar rond gekeken te hebben, heb ik me uiteindelijk ingeschreven voor een proefles crossfit. Ik heb er nog er nog nooit van gehoord en geen idee wat het inhoudt maar volgens de uitleg is het een combinatie van gymnastiek, atletiek en gewichtheffen. Klinkt spannend! De eerste keer dat ik er binnen liep voelde het alsof ik op een set van een Amerikaanse film was beland. Overal super gespierde afro amerikanen die met een ontbloot bovenlijf en een petje op van die zware gewichten om hoog staan te hijsen. En niet alleen mannen die dat doen maar ook veel dames met van die lange kniekousen, een sporttopje en een petje. Het zien en gezien worden spatte er van af. Gelukkig bleek ik in een verkeerde ruimte te staan want daar zie ik me nog niet zo 1,2,3 tussen staan.

De proefles valt zwaar. Ik had het idee iets meer conditie en kracht te hebben maar dat viel vies tegen. Veel werk aan de winkel dus. Aan het einde van de les besloten om een abonnement voor een half jaar af te sluiten. Ik probeer drie keer per week te gaan. Elke les zijn er twee opties, cardiotraining of krachttraining. Tot nu toe kan ik alleen de cardiotraining doen aangezien de krachttraining uit een aantal onderdelen van gewichtheffen bestaat. Daar ben ik voorlopig nog niet aan toe. Elke dag is er een nieuwe workout, ik weet van te voren dus niet wat me te wachten staat. Soms is het een schema wat je afwerkt of doe je een aantal rondes waarin je de oefeningen herhaalt. Een gemiddelde workout duurt 20-30 minuten. Daarna ben je ook echt wel klaar. Als voorbeeld een programma van afgelopen week: 600 meter hardlopen (eenmalig) dan 30 pull ups, push ups, sit ups en squats. Daarna begin je weer bij de pull ups maar dan een ronde waarin je alle oefeningen 20 keer doet en dan nog een ronde van alles 10 keer. Klaar?? Nee hoor, we gaan nog even 1600 meter hardlopen. Nou, aan het einde kon je me opvegen. Het is niet alleen zwaar maar de temperatuur maakt het er ook niet makkelijker op. In de zaal is het warm maar buiten koel je natuurlijk ook niet echt af. Maar goed, het voelt goed om weer actief te sporten en ik hoop de komende tijd vooruitgang te merken want de spierpijn tot nu toe is niet mis. Laatst was het zelfs zo erg dat het uittrekken van een shirt of het schakelen met de auto een hele opgaaf was.

Op het werk zit mijn inwerkperiode er op. Ik ben 1 maand ingewerkt op een niet snijdende afdeling en 1 maand op een snijdende afdeling. Daarmee is ook de proefperiode voorbij en vooralsnog is men tevreden. Ik hoef dus nog niet naar huis. Ik ben wel heel benieuwd hoe het flexen me gaat bevallen. Voor de komende twee weken heb ik een rooster gekregen op algemene chirurgie en neurologie, maag darm lever. Ik moet zeggen dat ik de algemene chirurgie erg leuk vind. De wonden die je daar ziet zijn erg fascinerend. Heel veel mensen hier hebben diabetes. Nou verbaasd me dat niets eens zozeer maar wat me wel verbaasd is hoelang de mensen wachten voordat ze medische hulp vragen. Laatst was er patiënt met een diabetische voet welke al zo ver gevorderd was dat de maden er in rond kropen, zo vies. Uiteindelijk hebben we de beestjes kunnen doden met een mengsel van azijnzuur en paroxetine en gaat het nu weer de goede kant op. Maar het was natuurlijk beter geweest als er iets eerder actie ondernomen was. Maar aan de andere kant kan je het de patiënt ook niet kwalijk nemen. De gezondheidszorg zit hier nu eenmaal niet zo in elkaar als in Nederland.

Tijdens de wondstage van twee weken geleden heb ik ook de nodige grote wonden gezien. Die ochtend had ik expres een stevig ontbijt genomen zodat ik het hopelijk allemaal aan zou kunnen zien. Eerst heb ik op de wondenpoli meegekeken en later met de wondconsulent op de afdeling. Erg leuk en leerzaam. Het meest indrukwekkende verhaal vond ik dat van een patiënt die opgenomen was voor het plaatsen van een nieuwe heup. Na de heup operatie is ze bedlegerig geworden waardoor er ernstige decubitus aan haar stuit en beide hakken zijn ontstaan. Aan de geopereerde zijde is het zelfs zo erg geworden dat het onderbeen geamputeerd moest worden. Daarna is de heupprothese ontstoken geraakt en hebben ze deze uiteindelijk moeten verwijderen. De patiënt kwam dus voor een nieuwe heup en gaat naar huis zonder heup en onderbeen en een mega decubitus wond aan de stuit en rechterhak. Gelukkig gaat het inmiddels wel de goede kant op maar dan ben al bijna een jaar verder. Het bestrijden van decubitus hier is echt een uitdaging. Er zijn geen middelen voorhanden zoals ik dat in Nederland gewend was. Wisselligging wordt wel geprobeerd maar door de hoge werkdruk laat de uitvoering vaak te wensen over. En hier dragen bijna alle patiënten pampers, echt een verschrikkelijk iets waar ik maar niet aan gewend raak en wat zeker niet helpt in het bestrijden van decubitus. Het is in mijn ogen echt niet bij alle patiënten noodzakelijk maar probeer daar maar eens verandering in te brengen. Als ik besluit het niet te doen dan doet de collega het na mij wel weer. En helaas vinden de patiënten het allemaal wel prima, ze hebben geen idee wat de consequenties kunnen zijn. Nee, op het gebied decubituspreventie valt hier nog veel te bereiken. Wie weet….

Nou, het is alweer een heel verhaal geworden. Hoogste tijd om weer afscheid te nemen.

Veel lees- en kijkplezier en tot de volgende keer maar weer!

Warme knuffel!

Juliette