Voorjaar??

Hallo allemaal,

De hoogste tijd voor een nieuw verhaal dacht ik zo. Ik heb weer voldoende materiaal verzameld om met jullie te delen. En geloof me daar heb ik niet veel voor hoeven doen, er gebeurt genoeg.

Het is inmiddels alweer April ofwel voorjaar! Een moment waar ik, en waarschijnlijk vele met mij, in Nederland altijd zo naar uit keek. De kou die langzamerhand plaats maakt voor het zachte voorjaarsweer met hopelijk een mooie zomer in het vooruitzicht. Zoals verwacht merk ik hier niets van seizoenen. De zon komt elke dag om ongeveer dezelfde tijd op en verdwijnt ook iedere keer weer op ongeveer de zelfde tijd in zee. Er zijn geen verse knopjes/blaadjes aan de bomen, jonge dieren of bepaalde geuren waaruit je het voorjaar kunt opmerken. Dat klinkt misschien best saai maar het non stop zomerseizoen bevalt me vooralsnog prima. Tuurlijk zijn er soms wat mindere dagen maar het is hier nooit een hele dag bewolkt of regenachtig. Daar zorgt de wind wel voor.

Over weer en wind gesproken….. Drie/vier weken geleden is hier twee keer over een aardbeving(kje) voelbaar geweest. De eerste is door bijna niemand opgemerkt (4.8) maar de tweede is door veel mensen wel gevoeld (5.8). Ik was op dat moment onderweg naar het werk en heb er niets van mee gekregen. De bewegingen van de auto door het hobbelige wegdek maken dat het altijd trilt en schud. Mijn collega’s waren wel enigszins geschrokken, een gekke gewaarwording als de klok aan de muur beweegt en je het metaal van de bedden hoort schudden. De bevingen vonden plaats tussen Aruba/Curaçao en Venezuela op ongeveer 60km van de kust op een diepte van 10 km. Gelukkig heeft het geen schade of letsel aan gebouwen of mensen aangebracht. Wel was men nog even bang voor een naschok maar die bleef gelukkig uit. Het zette me wel weer even aan het denken dat je op een eiland als dit ontzettend kwetsbaar bent voor natuurgeweld. Er zijn geen duinen of golfbrekers die iets tegen zullen houden. Gelukkig woon ik iets verder landinwaarts (+/-5 km) op het eiland en staat er een hele reeks grote en hoge hotels voor de kust. Door deze gebeurtenis kwam het rampenplan van Aruba weer ter spraken en daaruit kan opgemerkt worden dat men nog niet echt voorbereid is op een natuurramp. Ik hoop zo iets dergelijks niet mee te maken. Mocht het wel gebeuren dan hoop ik dat ik in de buurt van de Hooiberg ben. Als je daar bovenop zit dan hou je in ieder geval droge voeten maar daar is ook alles mee gezegd denk ik.

Nouja, tijd voor leukere verhalen. Zaterdag 1 en zondag 2 april was het tijd voor het Flipflop festival. Een jaarlijkse gebeurtenis welke zich op het strand afspeelt. Zeker een evenement waar ik graag heen had gewild. Inderdaad had…. In de dagen ervoor bleek er een probleem met de nachtdiensten te zijn dus in plaats van een gezellige nacht op het strand werden het drie nachten in het ziekenhuis. Bij het volgende festival, eind juni, ben ik zeker weten aanwezig. Dan is het Aruba Summer Music Festival. Een muziekevenement met voornamelijk Zuid-Amerikaanse muziek. De grote artiest dit jaar is Maluma. Wellicht kennen jullie hem van het liedje Chantaje (samen met Shakira), momenteel ook populair in Europa. De vrije dagen zijn geregeld en de tickets zijn in huis. Daar kan dus weinig meer aan mis gaan zou je zeggen. Zeker weer iets om naar uit te kijken. Tussendoor is ergens in mei ook nog het Soulbeach festival. Dat is ook een groot festival waar dit jaar Usher en Mary J. Blige komen optreden. Ook super gaaf lijkt me. Wie weet pak ik die ook nog mee.

Naast deze leuke evenementen wordt er ook nog veel gewerkt. Sinds begin maart wordt ik echt als flexer ingezet. Ik kom nu dus door het hele ziekenhuis en ik moet eerlijk zeggen dat me dat prima bevalt. Inmiddels heb ik alle afdelingen gehad. Ik heb nog niet echt mijn voorkeur voor een specifieke afdeling. Zowel chirurgisch als intern spreken me aan. Alleen neurologie en longgeneeskunde zijn minder favoriet, maar dat wist ik in Nederland ook al wel. Intussen wordt wel steeds duidelijker aan welke collega’s je wel iets hebt en aan welke niet. Het is niet dat ze niet aardig zijn maar er zijn er een aantal die liever lui zijn dan moe. Iets waar ik nog steeds niet goed tegen kan en ook niet kan begrijpen. Op dat soort momenten mis ik mijn lieve en behulpzame collega’s van het Deventer Ziekenhuis dan ook zeker.

De afgelopen weken waren er wat problemen met de bevoorrading. De operatiekamers hadden niet voldoende materiaal meer om de geplande operaties uit te voeren. Het gene wat nog voorradig was moest bewaard worden voor eventuele spoed gevallen en ja die zijn hier vaak gezien het hoge aantal verkeersongelukken. Alle geplande operaties voor die week werden afgelast. Het viel mij ook al op dat de kasten met materialen op de afdelingen schaars gevuld waren. Als eiland zijnde ben je geheel afhankelijk van een boot of vliegtuig die je nieuwe spullen komt brengen, als deze lang genoeg vertraagd is dan heeft dat grote gevolgen.

Iets anders grappigs beleefde ik vorige week. Ik was op de klasse afdeling chirurgie en daar viel mijn oog op een flapover bord waarop de vraag werd gesteld hoe ze sneller een patiënten bel kunnen beantwoorden of hoe ze het bellen aan zich kunnen voorkomen. Ik moet eerlijk zeggen dat er inderdaad vaak gebeld wordt voor kleine dingen of dingen die voorkomen hadden kunnen worden. Bijv. wanneer de keuken ander eten brengt dan er besteld was of geen bestek, drinken of beleg bij je boterham brengt, ja… dat kan je hier ook nog overkomen, een kale boterham. Of de rugleuning van het bed wat een tikkeltje naar boven of beneden moet. De bedden zijn hier nog ouderwets handmatig en de patiënt kan vanuit bed niet zelf bij die hendel dus moet ervoor gebeld worden. Want ja een mobiele patiënt die zelf even uit bed komt om het goed te zetten moet ik nog tegen komen. Maar goed… Het duurt vaak ook ontzettend lang voordat iemand eens een keer bij de bel gaat kijken, voor de grap zou ik het een keer moeten klokken. Om dit alles te verbeteren hebben ze dus overleg gehad over het onderwerp patiënten bel. Als antwoord op de eerder genoemde vraag stonden er een aantal punten opgeschreven zoals: het aanschaffen van elektrische bedden, checken of mensen bestek, drinken, beleg hebben, minder kletsen (soms), elkaar er op attenderen dat er een bel gaat, omstebeurt lopen, etc. Oke, prima punten op zich maar naar mijn mening missen er nog een paar die wellicht ook kunnen bijdragen aan verbetering. Bijvoorbeeld: het minder bezig zijn met je telefoon, het gewoon opstaan van je stoel en naar de bel lopen (actie!!) en wellicht handig, check voor het verlaten van de kamer of je nog iets kan doen voor de patiënt. Het is maar een idee. Helaas kon ik die dag niet echt een ingang vinden om mijn ideeën in te brengen, hopelijk komt dit moment nog een keer.

Vrijdag 30 maart zijn we met het flexteam naar Palm Island geweest. Het jaarlijkse teamuitje. Palm Island is een klein eiland vlak voor de kust. Je zou er heen kunnen zwemmen, zo dichtbij is het. Op dat eiland kun je de hele dag onbeperkt eten, drinken en plezier maken. Er zijn een paar glijbanen, een beachvolleybal- en basketbal veld, een tokkelbaan en er kan gesnorkeld worden. Owja en misschien wel het leukste, onbeperkt op de bananenboot. Klinkt leuk, toch? De dag begint al vroeg. Om 8.50 uur vertrek ik om drie collega’s op te halen. We wonen alle vier in Noord dus het leek ons gezellig om samen te gaan. De sfeer zit er vanaf het begin af aan al goed in, iedereen heeft super veel zin in deze dag! Strak om 9.30 uur melden we ons op de afgesproken plek. De andere vier collega’s staan al klaar. Onze manager gaat ook mee. Een echte Antilliaanse die, in tegenstelling tot de cultuur, altijd netjes op tijd is. Het verbaasd ons dan ook dat ze er nog niet is. Net als we willen gaan bellen, lezen we op de groepsapp dat ze later is door twee lekke banden. Waarom gebeurt dat nou net vandaag en niet op een dag dat je gewoon naar je werk moet? Nouja, het is niet anders. Vorig jaar schijnen twee meiden ook een lekke band te hebben gehad op weg naar het teamuitje, als dat maar geen traditie wordt de komende jaren. We wachten rustig af en een half uurtje later sluit ze zich bij ons aan. We kunnen vertrekken!! Het boottochtje duurt nog geen 5 minuten. We zoeken een mooi plekje uit en gaan dan naar het ontbijtbuffet. Na het ontbijt moet er eerst uitgebuikt worden en hebben we een kort werkoverleg. Niet echt iets wat je in een teamuitje zou verwachten maar zo vaak zijn we niet als groep bij elkaar dus het is begrijpelijk dat we dit moment aangrijpen om alle ins en outs te bespreken. Van mij mag er wel vaker zo’n werkoverleg plaatsvinden. Iedereen relaxend op een ligstoel in het zonnetje met een drankje erbij. Zeker niet verkeerd! Na het overleg is het tijd voor actie, eindelijk! We gaan met een paar meiden snorkelen. Sinds ik hier ben heb ik nog geen één keer gesnorkeld. Hoogste tijd dus om de onderwaterwereld eens te gaan bekijken. Al direct zijn er mooie vissen te zien. In allerlei kleurtjes, groot en klein. Het is zeker mooi maar ik verwacht toch altijd weer meer van het koraal, dat was hier niet echt. Eigenlijk alleen stenen (groot en scherp, auww) met mooie vissen. Het duurt dan ook niet lang voor ik het weer voor gezien hou. Nog even een sexy foto in de snorkeloutfit en dan kunnen we door met de volgende activiteit. De bananenboot!! Het hele flexteam inclusief manager op de banaan. Dit wordt leuk! Je moet iedereen goed in de gaten houden want voor je het weet krijg je een duw van links of rechts en lig je eraf. Eerlijk is eerlijk, daar gaat het natuurlijk ook wel een beetje om. In ons team zit één jongen, die vind dit natuurlijk extra leuk. Het wordt dan ook bijna een sport om hem als eerste overboord te krijgen. De foto’s spreken voor zich denk ik. Gelukkig komt iedereen weer heelhuids aan wal. Als afsluiting spelen we nog een potje beachvolleybal. Bij de meeste lijkt het reactievermogen toch wat beïnvloed te zijn door de goed smakende drankjes. Het tijdig en goed slaan van de bal is een behoorlijke opgaaf geworden, wat natuurlijk leidt tot hilarische acties. Helaas lijkt de tijd op een dag als deze nog veel sneller te gaan dan normaal. Voor we het weten is het half vijf en worden we vriendelijk verzocht om naar de boot te gaan. Dit is een van die dagen dat je het gevoel hebt dat je op vakantie bent geweest, goed teken dus. Wat een top dag was dit!! Samen met de dames die met mij meerijden eten we onderweg nog een hapje. Een mooie afsluiting van deze dag.

In mijn vorige update heb ik jullie verteld over mijn nieuwe sportactiviteit crossfit. Nog altijd ga ik trouw drie keer in de week naar de sportschool om een vaak pittige workout af te werken. Gelukkig zijn de tijden van het hebben van veeeeeel spierpijn voorbij. Het is mooi om te merken hoe snel je kracht en conditie kan opbouwen. Nu is de workout nog steeds wel zwaar maar het valt te volbrengen. Het enige wat nog niet echt went is de combinatie van intensief sporten en de warmte. In het gebouw is geen airconditioning alleen grote ventilatoren. Maar goed, wie weet went dat ooit nog. Ik vind het in ieder geval nog steeds erg leuk om te doen en merk duidelijk dat ik sterker wordt wat hier op het werk wel goed van pas komt.

Zoals eerder gezegd zou ik me graag nog willen onderdompelen in iets van dans. Zondag 2 april heb ik een bootcamp bachata dansen gedaan. Bachata is een Zuid- Amerikaanse dans die je hier veel gedanst ziet worden. Dit was een vier uur durende cursus waarin je de beginselen van bachata aangeleerd krijgt. Van de uitgaansavonden in de club South Beach had ik wel het een en ander al gezien en geleerd maar het verbaasde me hoeveel meer er nog in deze dans zat. Ontzettend leuk om gedaan te hebben. Voordat ik hierheen kwam had ik nooit gedacht dat ik ooit in een dansschool zou belanden maar zo zie je maar weer. Hier kan je er eigenlijk ook niet om heen aangezien iedereen danst. En het is nog leuk ook nog! Zondag 23 april ga ik voor deel twee, de gevorderden cursus, ja ja.

Mijn huisje bevalt me ook nog goed. Een lekker stekkie. Sinds een aantal weken heb ik horren voor mijn ramen gekregen dus nu kan ik voor en achter het raam open doen zonder dat er van alles naar binnen vliegt. Heerlijk om ’s avonds een zuchtje wind te voelen als je in bed ligt. Ondanks het feit dat ik hier al een poosje woon is de decoratie nog steeds een puntje van aandacht. Het valt niet mee om hier iets leuks te vinden om aan de muur te hangen. Ze hebben wel een paar woonwinkels maar heel bijzonder is het allemaal niet. Een paar weken geleden ging een collega naar Nederland voor familie bezoek. Een uitgelezen kans voor mij om iets uit Nederland mee te laten brengen. Op het internet had ik een mooie muursticker van een wereldkaart gezien met daaronder de toepasselijke tekst ‘Don’t let your dreams be dreams’. Nog geen twee weken later had ik het in huis en kon het plakken beginnen. Gezien het formaat, 2 meter bij 1,5 meter, was dit nog een flinke klus. Maar… na heel wat geduld en zweetdruppels mag het eindresultaat er zeker wezen. Nu ben ik nog opzoek voor iets leuks in de slaapkamer. De ideeën zijn er, alleen moet er nog wat meetwerk verricht worden. Dus hopelijk is dit op korte termijn ook klaar.

Voor in de woonkamer is er een kastje in bestelling bij de Leenbakker. Ja, je leest het goed, Leenbakker. Die hebben hier ook een vestiging. Na lang zoeken ben ik toch daar uitgekomen. Mijn appartement heeft naast de keukenkastjes en kledingkast geen opbergruimte. Dus na lang wikken en wegen toch maar besloten een kastje te kopen, deze kan ik dan weer verkopen wanneer ik weg ga. De Chinese homestores verkopen ook allerlei kastjes maar dat valt al bijna uit elkaar als je er naar kijkt. Mocht het dan nog niet uit elkaar gevallen zijn dan gebeurt het wel zodra je een laatje of een deurtje opent. Werkelijk alles is scheef, los of lelijk beschadigd. Daarnaast schijnt het materiaal ook niet geschikt te zijn voor warmte of airconditioning. Er zouden giftige dampen vrij kunnen komen door de lijmsoort die ze gebruiken. Nou… toen ik dat hoorde was ik er snel klaar mee. Ik hoef niet stoned te worden van de lijm geur of damp die van mijn kastje afkomt. Dus Leenbakker biedt gelukkig uitkomst. Het vergt wel even wat geduld. Het moet verscheept worden vanuit Nederland dus over ongeveer 7 a 8 weken hopen ze het hier te hebben. Dan wordt mijn huisje hopelijk nog meer een thuis.

Nou lieve mensen, het is weer een heel verhaal geworden. En dan heb ik nog niet eens alles verteld, haha. Hopelijk hebben jullie er weer veel leesplezier aan beleefd.

Tot de volgende keer maar weer en hele fijne paasdagen gewenst!

Veel liefs,

Juliette