De week van de verpleging

Hola!

Hier weer een nieuw verhaal vol belevenissen vanaf het nog altijd fijne Aruba.

Allereerst hoe is het met mij? Prima! De tijd vliegt nog steeds aan me voorbij en dat zal het blijven doen denk ik. Het is moeilijk te geloven dat ik hier al bijna een half jaar ben. Dat is toch alweer een hele poos. Heimwee? Nee, dat niet. Wel betrap ik mezelf erop dat wanneer er collega’s naar Nederland op vakantie gaan, ik stiekem ook wel even mee zou willen. Gewoon eventjes om het hoekje kijken, bijkletsen en dan snel weer terug. Maar ik mag niet klagen want mijn eerste bezoek is in aantocht. 31 mei komt mijn beste maatje Sharon voor 10 dagen bij me langs. Samen gaan we genieten van een welverdiende vakantie. Ik kijk er naar uit! Een leuke bijkomstigheid van bezoek krijgen is dat ze spullen voor me mee kunnen nemen. Het ‘vervelende’ van het wonen in een vakantieparadijs is namelijk dat alles afgestemd is op de toerist. Al het textiel is zo’n beetje bedrukt met de tekst ‘Aruba, one happy island’ en veel winkels zijn van de grote merken zoals Gucci, Prada, Tommy Hilfiger, Burberry, Dior, Rolex. Niet echt winkels om zo even bij te gaan winkelen. Zelfs voor een simpele teenslipper betaal je hier $30,-. Dus Sharon komt maximaal bepakt en bezakt deze kant op met hopelijk een lading nieuwe teenslippers, toiletartikelen, beddengoed, Spaanse lesmateriaal, fotocollage, muursticker voor in de slaapkamer en kleding.

Inmiddels ben ik wel aardig gewend aan het wonen en werken op het eiland. De afgelopen maand heb ik nader kennis mogen maken met de flora en fauna van het eiland. Er zijn genoeg mooie dieren maar toch ook een paar die ik liever niet tegen wil komen. Zo is een collega van mij een tijdje geleden gebeten door een duizendpoot. Ze lag te slapen en werd wakker van pijn in haar arm. Na een korte zoektocht vond ze een mega duizendpoot in haar bed. Vervolgens bijt hij haar ook nog eens in haar vinger. Getver!!!! Nou is een duizendpoot in Nederland niet heel indrukwekkend maar hier zijn ze van een iets ander formaat. Ze zijn zelfs giftig. Je hoeft er niet perse iets aan over te houden maar je kunt er hele hoge koorts van krijgen. In sommige gevallen moet men zelfs naar het ziekenhuis om een antigif te halen. Hoe groter het beest, hoe giftiger. Mocht die ook nog zwanger zijn dan heb je zeker een probleem, dan zijn ze namelijk nog giftiger. Gelukkig heeft zij er niet meer aan over gehouden dan een aantal dagen een pijnlijke plek op haar arm en een gezwollen vinger. Dan de vraag, wat heeft ze met dat beest gedaan? Verbrand, hoe precies is mij ook een raadsel want ze schijnen nogal hardnekkig te zijn om te doden. Gelukkig is de kans dat ik zoiets in mijn bed ga vinden heel klein. Ze zitten voornamelijk is dichtbegroeid gebied en waar ik woon is geen beplanting dus ook weinig last van ongedierte.

Naast dit beestje is er ook nog de schorpioen, vaak maar van klein formaat maar prima in staat om je een zeer pijnlijke beet te bezorgen. En dan hebben we nog de categorie slangen. Van oorsprong kennen ze hier de ratelslang en de Bakers katteoogslang. Sinds de jaren ’90 is daar de boa constrictor aan toegevoegd, deze is hier ooit losgelaten en sindsdien is het een heus probleem. Zij hebben hier namelijk geen natuurlijke vijanden. Tot nu toe ben ik er nog niet een in levende lijve tegen gekomen alleen platgereden exemplaren op de weg.

Naast de ‘enge’ categorie hebben ze ook een aantal diertjes die ik wel eens in het echt zou willen zien. Een daarvan is de zeeschildpad. Tijdens het snorkelen ben ik ze nog niet tegen gekomen maar wie weet komt daar binnenkort verandering in. Sinds een week of vier is het broed seizoen begonnen. Op bepaalde stranden zijn nesten gesignaleerd. Deze worden afgebakend met dranghekken zodat niemand erover heen kan lopen en de schildpadjes in alle rust kunnen groeien. Over een maand of twee verwachten ze de eerste jonkies. Wanneer het einde van de broedtijd nadert, start het seizoen nest turen. Ja, wie wil dat nou niet zien. Mij lijkt het heel bijzonder om een nest met kleine schildpadjes uit te zien komen en ze richting zee te zien schuifelen. Vaak houden mensen omstebeurt de wacht zodat men geïnformeerd kan worden zodra er beweging zichtbaar is. Het eiland is erg beschermend naar de zeeschildpad aangezien de aantallen schaars zijn. Het schijnt dat ze later altijd terug komen naar hun geboorteplek om daar hun eigen eieren te leggen. Dus het eiland doet er veel aan om de omstandigheden zo optimaal mogelijk te houden.

Sinds een paar weken lig ik niet alleen meer op het strand of in het water te dobberen maar probeer ik er boven op te staan. Waar heeft ze het nu weer over? Kitesurfen. Wellicht zegt het niet iedereen iets maar het is een watersport waarbij je door middel van een mega vlieger in je handen en een plank onder je voeten over het water kunt scheren. Een paar weken terug had ik het daar met een collega over en die zei dat ook wel eens te willen proberen. Dezelfde dag nog zijn we op zoek gegaan naar een kitesurfschool. Op Hadicurari beach zitten drie scholen. We kiezen voor de middelste. Hier zitten allemaal zon gebruinde surfdudes met half lang blond haar te wachten op klandizie. Nou hier komen ze hoor. Deze twee chickies willen graag leren kitesurfen. No problem! Morgenochtend 9.00 uur is er plek. Oh echt, okee gaaf! De volgende dag melden wij ons netjes om 9.00 uur bij de kitesurf school. Vooraf goed ingesmeerd met zonnebrand anders kan je hier lelijk verbranden met de harde wind, don’t tell me about it. We hebben een Nederlandse instructeur (Ron) gekozen zodat we geen miscommunicaties krijgen. We beginnen op een veldje achteraf met een zogenaamde babykite. Dit is een kleine variant van waarmee je uiteindelijk het water op gaat. Het is even zoeken hoe het werkt maar eigenlijk is het gewoon vliegeren in het groot. Dat gaat best goed. Ron is tevreden dus mogen we door naar het volgende onderdeel; met de kite in het water. We krijgen een harnas aan en leren hoe je een kite moet opzetten. Voor we echt beginnen nemen we nog even de veiligheidsinstructies door. Safety first!! Op zich wel handig om te weten wat je moet doen als het niet helemaal volgens plan verloopt. De kite zit namelijk vast aan je middel door middel van het harnas. Dus met alleen de kite los laten ga je het niet redden. Oke, duidelijk. Lets go! In het water merk je pas hoeveel kracht zo’n ding heeft. Je eigen gewicht valt niet meer in de strijd te gooien dus het verbaast je dan waarschijnlijk ook niet dat we een aantal keren flink door de lucht zijn gevlogen. Gelukkig zijn we zonder kleerscheuren weer aan land gekomen. Super gave ervaring! Ik ben enthousiast en maak gelijk een afspraak voor les twee. Mijn collega moet het nog even laten bezinken. Ik wil sowieso leren om op het bord te gaan staan. Dat komt pas in les twee aan de orde. Een week later ben ik terug voor de tweede les. De wind is niet optimaal dus krijg ik een grotere kite dan de vorige keer. Dat houd in dat hij sneller reageert op mijn bewegingen en ook meer kracht heeft. Oh jee…. Als dit maar goed gaat. Eerst ga ik alleen met de kite in het water, dus zonder bord. De aangeleerde technieken worden opgefrist en het duurt niet lang voordat het mis gaat. Een van de touwtjes slaat om mijn bar heen waardoor de kite boller komt te staan en heel veel kracht krijgt. Oh oh…. Ik vlieg een aantal meters de lucht en land uiteindelijk een heel stuk verder op nadat ik de kite met de noodprocedure heb los weten te maken. Toch handig die veiligheidsinstructies. Mijn zonnebril is ergens in deze duikvlucht zoek geraakt en mijn neus- en keelholtes zijn meer dan goed gespoeld met zout water. Dit alles in combinatie met zonnebrand in mijn ogen is nou niet bepaald ideaal te noemen. Maar goed, fietsen heb ik ook niet in een keer geleerd en opgeven is geen optie dus na een korte pauze en een nieuwe zonnebril probeer ik het weer opnieuw. Eerst weer even vertrouwen krijgen in het besturen van de kite. Uiteindelijk gaan we toch het bord er aan toevoegen. Dat vind ik wel erg spannend. Ik moet namelijk de kite stil zien te houden met 1 hand terwijl ik dat bord onder mijn voeten schuif. Best een uitdaging. Gelukkig is Ron nog steeds erg tevreden over hoe ik het ervan af breng. En na wat gepruts sta ik zowaar 3 hele seconden op het bord. Terwijl ik me daar bewust van wordt, gaat het natuurlijk alweer mis, want ja… wat moet ik nu in vredesnaam doen. Oh, niet dit dus. Plons! En weer wordt ik volledig geflusht met zeewater. Maar…. ik heb even gestaan! Voor vandaag vind ik het wel mooi geweest. Volgende keer weer meer al weet ik nog niet wanneer dat zal zijn. Eerst bijkomen en nieuwe moed verzamelen.

Mijn andere activiteit, bachata dansen, staat even op een laag pitje. Ik heb twee bootcamps van vier uur afgerond en vind het nu eerst tijd worden om dat te oefenen. Bij de tweede les vond ik het al best ingewikkeld worden. Veel combinaties en stapjes om te onthouden. Nou heb ik met dansen wel vaker moeite om de juiste volgorde aan te houden maar waarschijnlijk lag het nu ook aan het feit dat ik dit na mijn vierde vroege dienst ging doen. Wellicht iets te veel van het goede. Met mijn hoofd nog vol van het werk en lichtelijk vermoeid na de zoveelste keer vroeg op bleek ik inderdaad niet goed meer te functioneren op de dansvloer. Stap voor stap gaat het nog wel maar zodra alles achter elkaar wordt geplakt, haak ik af. Aan het einde van de les worden alle combinaties een aantal keren achter elkaar gedanst en daar kwam in mijn geval vrij weinig meer van terecht. Ik had geen flauw idee meer wat combinatie 1,2,3 of 4 was. De lessen volgen elkaar redelijk snel op dus heel veel tijd om het te oefenen is er ook niet. In totaal zijn er 11 levels te behalen. Voor mij is het even goed zo. Misschien dat ik het op een later moment weer op pak maar voorlopig kan ik vooruit in de praktijk.

Op het werk gaat het allemaal zo zijn gangetje. Ik ben inmiddels op alle afdelingen bekend en heb mijn weg wel redelijk gevonden. Het leuke vind ik dat ik al mijn handelingen die ik voor mijn vertrek nog geleerd heb, regelmatig in de praktijk moet brengen. Vooral het inbrengen van een infuus vind ik een leuke en uitdagende handeling. Het gaat steeds beter. Oefening baart kunst!

Vorige week was het de week van de verpleging. Ja, je leest het goed: de WEEK van de verpleging. In Nederland kennen we de dag van de verpleging maar hier doen ze dat gewoon keer 5. Het is immers een feestje. Voor deze week had het ziekenhuis een heel programma opgesteld met daarin allerlei activiteiten waaraan je kon deelnemen. Zo kon er mee gedaan worden aan levend mens-erger-je-niet, een zoomba les, een bedden opmaak wedstrijd, aromatherapie cursus en een bowling evenement. Samen met een collega ben ik naar de zoomba les geweest. Deze werd gegeven in de buitenlucht op een groot plein. Ik had wel van zoomba gehoord maar er nooit aan mee gedaan. Wat ik ervan begrepen had is het een soort dans…. Oke, ja daar heb ik laatst mijn nieuwe talent in ontdekt, not…. Maar goed, alles voor de fun. Voor een avondje muziek en dans zijn de meeste Arubanen wel te paaien. De opkomst was dan ook goed. En een leuk detail, ze waren allemaal op tijd en gemotiveerd! Verbazend, niet? We beginnen met een pittige warming up en daarna komt de mw. van de zoomba. Het tempo gaat gelijk omhoog en al vrij snel zijn de bewegingen voor deze Nederlander niet meer bij te houden. Die bewegingen zitten gewoon niet in mijn systeem. En beter kijk ik niet naar links of rechts want die Arubanen die gaan lekkerrr….. aii jaloers….Maar goed, we hebben veel plezier gehad en zijn in beweging geweest!

Tijdens deze week schenkt het ziekenhuis ook extra aandacht aan de diverse culturele achtergronden van haar medewerkers. Er zijn vijf landen die goed vertegenwoordigd zijn binnen het ziekenhuis, namelijk Aruba, Suriname, Nederland, Colombia en de Filipijnen. Elke afdeling heeft een land toebedeeld gekregen. Op die afdeling hangt de nationale vlag en zijn er allemaal gekke accessoires, hoedjes, kleding en bordjes met spraakballontjes neergelegd. Er is een heuse fotocompetitie georganiseerd. Je kunt zowel individueel als een teamverband een foto maken en deze insturen. Er is een prijs voor de leukste team foto en een voor de leukste individuele man en individuele vrouw. Ik werk in die dagen op de afdeling waar Suriname het thema is. We hebben een rustige dienst dus vinden we even tijd om een foto te maken. Ze hebben een jurkje in de kleuren van de Surinaamse vlag, maatje S. Mijn collega komt er enthousiast de gang mee op en zoekt een vrijwilliger om dat aan te trekken. Eis: dun persoon, het is immers maar een mini maatje. Al snel komen ze bij mij uit aangezien de rest van het team vandaag uit een maatje meer (XL) dames bestaat. Het kost ze wat overtuigingskracht maar uiteindelijk krijgen ze me toch zover om dat jurkje aan te trekken. Eerlijk is eerlijk, het past mij ook maar net. Dan krijg ik nog een bordje Suriname in mijn handen gedrukt en kies ik zelf nog voor het bordje met de toepasselijke tekst: ‘I can explain this’. Ik vind het nogal een hilarisch beeld. Allemaal Latino’s/Surinamers met daar tussenin een Hollands meisje in een Surinaams jurkje. Ja, ik vind hem leuk! De rest van het team heeft ook een gekke accessoire uitgezocht en de zorgmanager maakt een paar foto’s. Van mij alleen wordt er ook een foto gemaakt, niet wetende dat deze wordt ingezonden als deelname aan de wedstrijd. Aan het einde van de week krijg ik ineens een whatsapp berichtje van mijn manager. Julieeeettteee, je hebt de individuele foto wedstrijd gewonnen! Pabien! Ik kwam serieus niet meer bij van het lachen. De prijs: een gezichtsbehandeling bij een beautysalon en een vergrote versie van de winnende foto. Wat onwijs leuk weer! Mijn nieuwe bijnaam op die afdeling: Surinamemeisje. (Foto team volgt nog)

Ter afsluiting van deze feestelijke week wordt ieder jaar de plaatselijke bowling afgehuurd. Je kunt je met een team van maximaal 10 personen opgeven. De meeste afdelingen doen mee met hun eigen team. Wij als flexpool hebben ons ook opgegeven. De meesten teams pakken het serieus aan en hebben zelfs t-shirts ervoor laten bedrukken. Wij zien dat niet zo zitten maar willen wel graag een thema. Thema: Holland! Hoe origineel is dat. Kleding rood, wit, blauw en als kers op de taart heb ik Hawaï slingers in onze nationale driekleur kunnen vinden. Iedereen heeft er super veel zin en de sfeer zit er bij binnenkomst al goed in. Er staat een dj die de meest lekkere beats uit de speakers laat komen en al swingend betreden we de baan. We bedenken de meest gekke spelersnamen en gaan dan fanatiek van start. Heel goed zijn we niet maar we worden wel steeds beter naarmate er meer drankjes voorbij komen en de spieren losser worden. We hebben zelfs een hoogtepunt waarin er in een ronde vier strikes worden gegooid. Daarna hadden we misschien beter kunnen stoppen. De tijd vliegt voorbij en voor we het weten zit de speeltijd erop. Dan volgt de prijsuitreiking. Dit alles gaat in het Papiamento en het gaat zo snel dat team Holland dat niet kan volgen. Onze manager was gelukkig ook aanwezig om ons aan te moedigen dus zij houdt alles nauwlettend in de gaten. Zij roept ineens super enthousiast dat we naar voren moeten komen. Geen van ons snapt waarom maar oke, dan gaan we. Wat blijkt… op een van onze namen is zo slecht gegooid dat die helemaal onderaan de lijst is beland. Best knap als je er vanuit gaat dat er 15 banen zijn met ieder een team van 10 personen. Gelukkig kunnen we niet een persoon aanwijzen aangezien we allemaal door elkaar heen hebben gespeeld. Onze poedelprijs: een douchegel. En misschien wel het leukst, een mooie team foto! De winnaar (net als de voorgaande jaren): de Intensive Care. Daarna barst het feest pas echt los. Het lijkt wel carnaval 2.0. Er wordt carnavalsmuziek gedraaid en iedereen gaat los! Wat een personeelsfeest is dit. Super! Wat hebben we weer genoten.

Aankomend weekend staat in het teken van het Soul Beach festival. De hele week al zijn er diverse concerten maar het hoogtepunt is dus dit weekend. Zaterdag komt Usher en zondag Mary J. Blige. Ik heb de knoop uiteindelijk ook door gehakt en een kaartje voor Usher gekocht. Samen met een paar andere meiden ga ik het beleven. Ben erg benieuwd. Ik verwacht een leuk feestje.

Met mijn Papiamento gaat het steeds een beetje beter. Inmiddels kan ik het een klein beetje spreken: Mi ta papia Papiamento un tiki. Lezen en verstaan gaan beter zolang de mensen maar langzaam praten. Het echt actief proberen te praten vind ik nog wel erg eng. Vaak hoeft het ook niet omdat de meeste mensen wel Nederlands of Engels verstaan. Kunnen ze dat niet dan probeer ik iets in mijn best Papiamento/Spaans. Soms gaat dat goed en soms moet ik toch even een collega erbij roepen. Maar al doende leer ik het vanzelf!

Wel lieve mensen. Dit was het wel weer zo’n beetje. Tot de volgende keer!

Liefs,

Juul