Summertime!

Hola lieve mensen,

Het heeft weer even op zich laten wachten….. maar hier is het dan. Een nieuw verhaal vol belevenissen waar jullie hopelijk weer van zullen genieten.

Zaterdag 27 mei was het dan zover. Het Soul Beach Festival met als hoogtepunt; Usher!! Wat hebben we daar lang naar uit gekeken. Met een groepje van zes meiden hebben we er een gezellige avond van gemaakt. Eerst samen wat eten en drinken. Daarna optutten, natuurlijk. Je weet immers nooit wie je tegen komt dus ja, als je haar maar goed zit! En dan op naar het festivalterrein. Al van ver is de muziek hoorbaar en dat klinkt goed. Waar is dat feestje?? De sfeer wordt vast op gang gebracht door een aantal andere artiesten. We vinden een mooi plekje en ja, dan is het wachten en genieten. Op geven moment is het dan zover. USHER!! Niet alle liedjes komen me bekend voor maar wat is het een genot om naar hem te kijken, owjaa en te luisteren. Hij ziet er niet alleen goed uit maar zijn live zang en dansmoves zijn ook echt indrukwekkend. Zelfs op zijn sokken gaat hij nog lekker. Jaloers…. De band waarmee hij optreedt is ook geweldig. Het is de band ‘The Roots’. Misschien komen ze je bekend voor. Ze zijn de vaste huisband van de Amerikaanse live show ‘The tonight show’ welke gepresenteerd wordt door Jimmy Fallon. Voor we het weten zit het er helaas alweer op maar wat hebben we genoten!

Het Summer festival is inmiddels ook alweer verleden tijd. Dat was afgelopen weekend the place to be. Ik had een vrij weekend aangevraagd en gekregen zodat ik er op en top van zou kunnen genieten. En dat heb ik gedaan, uiteraard. Wat een feest weer! Vrijdag waren er drie artiesten uit Zuid-Amerika met voornamelijk salsa, merengue en bachata muziek. Heerlijk!! Het terrein was zo goed als vol en onder de festivalgangers waren veel lokalen, leuk! Ondanks de hoeveelheid mensen is er nog wel voldoende ruimte om een dansje te maken, want ja, stilstaan bij een festival als dit is natuurlijk geen optie. Iedere artiest blijkt een twee uur durend programma te hebben dus dat beloofd een lange avond/nacht te worden. En inderdaad, rond een uur of drie in de ochtend is het feest voorbij en vertrekken we met pijnlijke voetjes maar voldaan richting huis. Op naar deel 2 morgen avond! Zaterdag hebben we vooraf met een aantal gebarbecued op het strand. Dat is toch wel iets heel fijns aan hier. Je mag overal je bbqtje neer zetten zolang je het maar weer netjes achterlaat. Dus met een rokende bbq, strandstoelen in het zand en met een drankje in onze hand genieten we van een mooie zonsondergang. Dat klinkt toch niet verkeerd? Een goed begin van een veelbelovende avond als je het mij vraagt! Vanavond is het de beurt aan Maluma. Voor mijn Aruba avontuur had ik nog nooit van deze beste man gehoord maar hier is hij behoorlijk populair. Dus ik ben benieuwd. En ja, ook hij maakt er feestje van. De bekende liedjes komen voorbij en iedereen geniet. Wat een weekend! De zondag is gereserveerd om te relaxen en na te genieten van dit bijzonder prettige weekend. Wat het volgende evenement gaat worden weet ik nog niet. In september staat het Carribean Sea Jazz Festival gepland. Daar wordt nu al veel over gesproken dus wie weet….

Over ‘summer’ gesproken. Als ik de berichten van het thuisfront zo hoor dan is de zomer in Nederland op en top aanwezig. Wat fijn! Hopelijk blijft ie lekker lang hangen en laat hij een mooie nazomer achter. Terwijl het bij jullie rustig zomerweer was, was ik hier in afwachting van tropische storm genaamd Bret. Via een collega hoorde ik dat er een ‘tropical storm watch’ was ingesteld. Dit houdt in dat het landelijke weerstation de ontwikkelingen rondom de storm nauwlettend in de gaten houdt en dat de rampenbestrijdingsorganisatie samen zal komen voor het treffen van eventuele maatregelen. Het zag er in eerste instantie naar uit dat Bret vol over Bonaire, Curaçao en Aruba zou trekken. De vorige tropische storm ‘Matthew’ staat nog vers in het geheugen bij degene die dat hebben meegemaakt. Laatst heb ik plaatjes en filmpjes gezien waarop de lager gelegen gebieden van Aruba volledig onder water stonden en de auto’s voorbij dreven. Dat lijkt me toch wel heel beangstigend. Maar goed, nu hebben we hier mee te maken en we kunnen alleen maar hopen dat het mee gaat vallen. Het werk had een mail gestuurd met daarin informatie over wat te doen bij tropische stormen of erger nog orkanen. Dus het advies om voldoende eten en drinken op voorraad te hebben, heb ik netjes opgevolgd. Vroeg in de ochtend stond ik op met een fikse regenbui. Het blijft me verbazen hoe hard het hier kan regenen. Wanneer het licht werd, was het aan de lucht te zien dat er iets op komst was. Het is moeilijk te beschrijven maar grote, hoge wolken en een aparte kleur. En veeeeeeel wind. Nu staat hier altijd een windje maar deze was toch van een andere categorie. Het was mijn vrije dag dus ik had al bedacht om alles in de ochtend/middag te doen zodat ik er ’s avonds niet meer op uit zou hoeven. Gedurende de dag kwam die aparte lucht wel steeds wat dichterbij maar er gebeurde tot op heden niets. Regelmatig check ik de updates op het internet. Het is toch best spannend wat er allemaal gaat gebeuren. Volgens de laatste berichten zou het zich voornamelijk in de avond/nacht van 20/21 juni gaan afspelen. Nou vind ik het al behoorlijk spannend maar als het dan ook nog eens in het donker gebeurt, getsie….Maar gelukkig kwam rond 17.00 uur het goede nieuws dat Bret iets van koers is gewijzigd waardoor hij niet meer vol over de eilanden zou trekken maar meer noordelijk. De tropical storm watch was daarmee ook ingetrokken. Wel moest er nog rekening gehouden worden met harde wind en regenbuien. Dat was die nacht ook wel te merken. Qua regen viel het mee maar de wind… jeej… Normaal staat er ’s nachts een verkoelend briesje maar nu was het net zo’n harde wind als normaal overdag. Al met al zijn we er goed vanaf gekomen. Het tropische storm en orkaan seizoen is schijnbaar van juni t/m november dus er kan nog van alles gebeuren de komende maanden. Ik vond dit al wel spannend genoeg eerlijk gezegd en wat een opluchting als het toch anders uitpakt dan verwacht.

De schildpadden maken het ondanks de onstuimige omstandigheden nog goed. Het schijnt dat een aantal nesten al zijn uitgekomen. Helaas ben ik daar geen getuige van geweest. Vorige week hoorde ik via via dat er een nest op Eagle Beach uitgegraven zou gaan worden. Een aantal dagen geleden zijn daar 14 eieren spontaan uitgekomen maar de nesten bevatten vaak wel 60 of meer eieren. Na een aantal dagen maken vrijwilligers van de lokale milieu organisatie het nest open om te kijken of er nog schildpadjes in zitten die niet naar boven kunnen komen. Om 18.00 uur meld ik mij bij het juiste nest en ik ben niet de enige nieuwsgierige toeschouwer. De hekjes van de afzetting zijn al naar beneden gezet zodat de schilpadjes niet de verkeerde kant op kunnen gaan. Twee vrijwilligers betreden de afgezette ruimte en een van hen begint fanatiek met graven. Hoe ze weet waar ze precies moet graven is me een raadsel, er is namelijk niets wat er op duidt daar het nest zich op die plek bevindt. Best een spannende bedoeling, niemand weet natuurlijk wat er tevoorschijn gaat komen.
Al vrij vlot komt ze een schildpadje tegen maar die blijkt helaas dood te zijn. Dan graaft ze een heel stuk verder en komt ze een levende tegen. Woehoee, gossie wat bijzonder en ooo wat is hij klein, schattig zeg. Hij wordt vol trots getoond en verdwijnt dan in een emmer. Het graven gaat door, tot maar liefst een diepte van 80cm. Je arm zou bijna te kort zijn. Maar op geven moment komt ze bij de eieren uit. Er komen heel veel kleine eitjes en een stuk of 50 grotere eieren naar boven. Allemaal zijn ze nog intact maar bevatten geen leven meer. Volgens de vrijwilligers is het nest te smal geweest waardoor ze verdrukt zijn en heeft de zware regenval van een paar dagen terug er voor gezorgd dat er nog meer druk ontstaan is waardoor ze niet uit zijn gekomen. Alle legen schalen en niet uitgekomen eieren worden in een emmer gedaan en meegenomen. Het gat wordt na afloop weer dichtgemaakt. Er schijnt nog een nest binnen deze afzetting te zitten dus moeten ze voorzichtig zijn. Het levende schildpadje zit veilig in een emmer en zal even later uitgezet gaan worden. Een stukje strand wordt afgezet en het zand wordt glad geharkt zodat er niet al te veel hobbels zijn. Eenmaal op het zand gaat het natuurlijk niet zo vlot. Hij probeert zich voort te bewegen maar het kost veel kracht. En je moet natuurlijk niet vergeten dat deze jongen er al een hele uitputtingsslag op heeft zitten sinds hij uit zijn ei is. Hij draait steeds rondjes en na 30 minuten proberen wordt hij weer terug in de emmer gezet. Te verzwakt. Hij gaat mee met de vrijwilligers om aan te sterken en zal het op een later moment nog eens mogen proberen. De verleiding is groot om ze wat dichter bij de zee te zetten en ze zo nodig bij te sturen maar dat is juist uit den bozen. De schildpadjes moeten namelijk zelf de zee in gaan anders komen de vrouwtjes hier nooit meer terug om zelf een nest te leggen. Wat een belevenis zeg. Best bijzonder mag ik wel zeggen. De komende tijd gaan er nog meer uitkomen als het goed is. Wie weet zie ik daar nog iets van. Het jammere is dat de vrijwilligersorganisatie niet verteld wanneer ze verwachten dat welk nest uit gaat komen. Ze zijn bang voor te veel belangstellenden en die verstoren soms de rust. Maar wie weet, er zijn er nog genoeg die nog veilig in het ei zitten. Dus het nest turen gaat nog door!

Inmiddels heb ik ook mijn eerste bezoek mogen ontvangen. Mijn beste maatje Sharon kwam van 31 mei t/m 9 juni bij me op bezoek. Wat een feest was dat. Je kijkt er samen zo lang naar uit en dan ineens is het zover. Niets leuker dan ’s morgens op staan en te beseffen dat er net een bekende in Amsterdam in het vliegtuig is gestapt om vervolgens na ruim 10 uur vliegen hier bij mij op Aruba uit te stappen. De hele dag heb ik de vlucht via de flight tracker van KLM gevolgd. Zo leuk om te zien hoe ze steeds iets dichterbij komt. Als de klok 14.50 uur slaat heb ik even een feestmomentje met mezelf, haha. Ik heb 10 dagen vakantie en krijg bezoek. Het kan niet beter!! Ik snel me naar huis om de laatste dingen op te ruimen en me klaar te maken om haar op te gaan halen. Mijn idee was om het vliegtuig aan te zien komen vanaf het strand en daarna door te rijden naar het vliegveld. Helaas liep dat even anders dan gepland. Volgens mijn informatie zou de vlucht 17 minuten vertraging hebben, dus ja… als halve Arubaan denk je dan nog zeeën van tijd te hebben. Nou, niet dus…. In een korte verkeersopstopping bij een van de vele rotondes zie ik vanuit mijn ooghoek een groot blauw vliegtuig met KLM erop voorbij komen. Oepss….. Dat is jammer…. Dan maar gelijk door naar het vliegveld. Bij de aankomsthal blijk ik niet de enige van het ziekenhuis te zijn die bezoek verwacht. Samen met drie andere collega’s staan we klaar om onze geliefden op te vangen. Best fijn die afleiding want wachten in zulke situaties duurt voor je gevoel altijd lang. Na een half uurtje komt Sharon naar buiten. Zoals verwacht maximaal bepakt en bezakt met al die spullen die ik gevraagd heb. Fijn, fijn, fijn!! Zo gek om haar door die schuifdeuren te zien komen. Ze is er echt, fantastisch! En wat is het bijzonder om te merken dat een goede vriendschap hetzelfde blijft ondanks dat je 8000km uit elkaar zit en niets samen meer mee maakt. Vanaf het eerst moment is het weer als vanouds. We hebben genoten van een heerlijke week zon, zee, strand en een hoop gezelligheid. Helaas is het uitzwaaien ook een onderdeel van bezoek krijgen. Zo fantastisch dat het ophalen is, zo vreselijk is het wegbrengen. Nee, dat viel niet mee. Als je voor 10 dagen 24/7 gezelschap hebt gehad en je zo’n heerlijke week hebt gehad dan doet het wel iets met je als je weer gedag moet zeggen. Ik moet eerlijk zeggen dat het afscheid me hier aanzienlijk zwaarder viel dan toen op Schiphol. Wanneer we elkaar weer zullen zien dat weet voorlopig nog niemand. Het hangt er vanaf waar ik in september/oktober voor kies. Hier blijven of naar huis…..

Een van de vele bagagestukken van Sharon was een muursticker voor mijn slaapkamer. Het is een afbeelding van een Nederlandse strandopgang met duinen. Dat leek me wel wat om vanuit mijn bed tegenaan te kijken. Via het internet had ik ook nog een andere sticker besteld, namelijk een van een zonnebril met daarin namen van hoofdsteden. Een leuke combinatie dacht ik, strand aan de ene kant en een zonnebril aan de andere kant. Zo krijgt mijn huisje steeds meer sfeer. Echter het opplakken van die stickers vergt wel het nodige geduld. Vooral de zonnebril was een enorme uitdaging. Je zou zeggen dan het niet uitdagender kan na een wereldkaart van bijna 2 meter. Nou, wel dus… Alle letters bleven één voor een vastplakken aan het papier in plaats van aan de muur. Gggrrr….. En het zijn nogal veel letters. Dus bij iedere centimeter moest er gecontroleerd worden of wel de hele naam er op kwam. Als je sticker dan 140 cm breed is dan kan je nagaan dat het niet een klusje is dat 1,2,3, geklaard is. Tot in de late uurtjes ben ik er mee bezig geweest. Maar het eindresultaat mag er dan ook zeker zijn. Super vet! Het kastje van Leenbakker laat ook niet lang meer op zich wachten als het goed is. Ik kan elk moment gebeld worden om het op te komen halen. Zodra dat staat, is het helemaal af wat mij betreft. Eindelijk!!

Op het werk gaat het ook nog steeds zo zijn gangetje. Het flex werken bevalt me tot dusver nog prima. Het is erg leuk om op allerlei verschillende afdelingen te komen. Vaak is het voor twee, drie diensten en dan weer door naar een volgende. Ik wordt echter niet altijd op een verpleegafdeling gepland wat voor een leuke en welkome afwisseling zorgt. Zo nu en dan sta ik op de endoscopiekamer waar ik patiënten voorbereid op een maag- en/of darmonderzoek. Of op de ecg kamer. Daar maak ik hartfilmpjes van patiënten die doorverwezen zijn door de huisarts of voorbereid worden voor een operatie. En sinds kort wordt ik ook op de kraamafdeling en verlosafdeling ingezet. Ik heb natuurlijk geen specialisatie voor het verlenen van dat type zorg maar ik ben meer een soort verpleegkundige assistent. Voor de specifieke zorg zijn er een aantal gespecialiseerde verpleegkundigen aanwezig. Erg leuk om deze kant van de zorg ook eens te zien. Tot nu toe ben ik alleen nog maar op de verlosafdeling geweest, de kraam afdeling komt aan het einde van de maand voorbij. Tot nu toe vind ik het erg leuk en interessant! De dames van de verlosafdeling nemen de tijd om me van alles te laten zien en indien mogelijk mag ik onder begeleiding ook het een en ander doen. Zoals het maken van ctg’s (hartfilmpje van de baby) en het opvangen van de baby als deze na een keizersnede op de afdeling wordt gebracht. Tot op heden heb ik helaas nog geen bevalling gezien maar de komende maanden kom ik er nog met regelmaat dus je zou zeggen dat het vanzelf een keer zou moeten gebeuren. Gemiddeld genomen zijn er drie bevallingen per dag, dus…. Geduld, geduld!

Wel lieve mensen, dat was het wel weer zo’n beetje! Op naar de volgende belevenissen!

Veel liefs,

Juul