Oepss.... Update time!!!

Bon dia, bon dia!

Jaaa….Daar is ze weer. Met jawel, een nieuw verhaal. Het werd weer tijd hé? Yep ik weet het. Waar blijft die tijd toch?

Maar goed. Hier op het Happy Island is nog steeds alles rustig en vredig. Alhoewel rustig… Het is verkiezingstijd. Vrijdag 22 september wordt er een nieuw parlement gekozen en dat brengt de nodige reuring met zich mee. Op het eiland zijn er twee grote partijen; de AVP (Arubaanse Volkspartij) en de MEP (Movemiento Electoral di Pueblo). Momenteel regeert de AVP. Dat beide partijen een grote achterban hebben is me niet ontgaan. Het is bijzonder te zien hoe de Arubanen campagne voeren. Een totaal andere aanpak dan bij ons kan ik je vertellen. In Nederland bestaat het vooral uit debatteren, debatteren en nog meer debatteren en hier en daar wordt er op straat een flyer uitgedeeld. Hier daarentegen wordt er één of twee keer een debat gevoerd maar wat ik van mijn collega’s begrijp is dat het niet heel veel verduidelijking geeft van de standpunten. Nee, al dat geklets… een feestje laat veel beter zien wat de plannen zijn, niet waar? Vooral op vrijdag en zaterdagavond wordt er flink ‘campagne’ gevoerd. Ja, zo noem ik het dan maar… Auto’s worden volgehangen met mega speakers en een heleboel vlaggen van de desbetreffende partij. Vervolgens rijden ze stapvoets door diverse wijken en stoppen ze hier en daar om flyers en autostickers uit te delen. Inmiddels ben ik een aantal keren verzeild geraakt in een dergelijke optocht en ja dan duurt je autorit ineens minstens 30 minuten langer. Elke keer weer kijk ik mijn ogen uit. Zelfs huizen worden in de kleur van de favoriete partij geverfd (MEP; geel, AVP; groen). Naast alle algemene festiviteiten hebben alle lijsttrekkers ook nog zo hun eigen feestjes. Dus tja…. in totaal zijn het heel wat feestjes/campagne acties. Werkelijk ongelofelijk.

Op de verkiezingsdag zelf schijnt het ook een gekkenhuis te worden. Helaas of gelukkig (maar net hoe je het bekijkt) gaat dat aan mijn neus voorbij. Ik ben namelijk van 19 september tot en met 2 oktober op vakantie. Jaa…. Je leest het goed… Ik ga op vakantie. Ik hoor jullie denken. Hoezo heb je dat nodig als je woont op een eiland als Aruba. Tsjaa…. Het vakantiegevoel komt hier regelmatig naar boven maar toch moet je er zo nu en dan even tussenuit. En ik woon nu natuurlijk dicht bij Zuid-Amerika wat zeker de moeite waard is om te bezoeken. De keus is gevallen op Peru. Samen met een collega ga ik 12 dagen backpacken door het onderste gedeelte van dit prachtige land. Ons begin en eindpunt is Cuzco. Best spannend moet ik zeggen. Ik heb nog nooit eerder zoiets ondernomen. Het fenomeen backpacken is compleet nieuw en ik ben dan ook erg benieuwd naar hoe me dat gaat bevallen. De reis aan zich is ook al een hele onderneming. Vanuit Aruba zijn er maar weinig directe verbindingen. We vliegen van Aruba naar Bogota (Colombia), vervolgens naar Lima (Peru) met als eindbestemming Cuzco. Een reis van in totaal 13 uur waarvan maar 6 daadwerkelijk vlieguren zijn. Inmiddels hebben we een redelijk plan van wat we waar willen bekijken en dat beloofd veel moois. Wat wel even wennen zal zijn is de temperatuur. Na 10 maanden tropische temperaturen zal het koude bergklimaat wel even tegenvallen ben ik bang. Maar gelukkig heb ik enige voorzorgsmaatregelen kunnen nemen dankzij mijn bezoek.

Ja, ik heb weer bezoek gehad. Dit keer was het Karleen, mijn oud collega van het Deventer Ziekenhuis. Maandag 21 september was het dan zover en heb ik haar en haar vriend opgehaald van het vliegveld. Dat is en blijft zo iets leuks om te doen. Altijd bijzonder om een bekende aan de andere kant van de wereld te mogen verwelkomen. En jaa… Ook zij had een gevulde trolley voor me meegenomen. Dit keer was die dus vol gestopt met alleen maar dikke en warme kleding voor mijn aankomende reis. Als ik er nu naar kijk breekt het zweet me aan alle kanten uit maar ik denk dat ik er straks heel blij mee ben. Toch weer verbazingwekkend hoeveel er in zo’n klein koffertje past.

De eerste avond hebben we samen doorgebracht in de strandtent Bugaloo. Een heerlijke eerste avond! Gespreksstof genoeg natuurlijk na zo’n lange tijd. De twee weken dat ze hier was, heb ik door gewerkt en dus moesten we het hebben van de vrije uren voor of na de werkdag. Al met al hebben we toch nog heel wat tijd samen kunnen door brengen. Leuk om alle verhalen van de afdeling te horen. Het is allemaal zo herkenbaar en het herinnert me weer aan de fijne tijd die ik er heb gehad. Ik was blij te horen dat het goed met iedereen gaat en dat mijn avontuur zo uitgebreid gevolgd wordt. Helaas komen aan alle leuke dingen een eind en net als altijd is de tijd voorbij gevlogen. Ik heb er in ieder geval erg van genoten en vond het onwijs leuk dat ze een kijkje bij me is komen nemen. Thx Karleen!

Het volgende bezoek staat al bijna in de startblokken om te vertrekken. En die hebben er zin in! Ditmaal zijn het mijn ouders. Na een lange zoektocht naar vriendelijke geprijsde vliegtickets is het afgelopen week dan eindelijk gelukt. Donderdag 12 oktober, 15.05 uur mag ik ze ophalen van het vliegveld. Spannend en leuk tegelijk. Het is dan 10 maanden geleden dat ik ze live heb gezien. De eerste twee nachten zullen ze in mijn ‘Villa paddenstoel’ verblijven. Ze komen namelijk twee dagen eerder aan dan in eerste instantie gepland was. Ik zoek voor die nachten een andere slaapplek aangezien mijn ieniemienie bankje niet veel comfort biedt en er in mijn huisje niet veel ruimte is voor andere opties. Na die twee nachten verkassen ze naar hun huurhuisje dichtbij Oranjestad. In totaal blijven ze ruim drie weken. Ik neem verspreid over die periode een aantal vakantiedagen op zodat we voldoende tijd hebben om te genieten van elkaar en het heerlijke eiland.

Zelf ben ik de laatste tijd ook meer aan het nadenken over hoe en wat verder. Het jaar is natuurlijk nog niet ten einde maar als ik langer zou willen blijven dan moet dit uiterlijk drie maanden van te voren aangegeven worden zodat ze de verblijfs- en werkvergunning opnieuw kunnen aanvragen/verlengen. Nu zijn keuzes maken soms niet mijn favoriete bezigheid maar in dit geval was het niet moeilijk. Ik heb nog niet genoeg redenen om weer definitief terug te keren naar Nederland maar wel genoeg om hier te blijven. Mijn leven hier is voor nu nog prima. Ik ervaar voor alsnog voldoende uitdaging in mijn werk, heb leuke en fijne mensen om me heen en…. wat jullie nog niet weten is dat hier ook al een tijdje een jongeman in mijn leven is die mij erg blij maakt. Het lijkt zo wel een aflevering van grenzeloos verliefd…. Natuurlijk is de liefde super leuk maar tegelijkertijd ook wel lastig. Want ja, hoe moet dat verder? Nu ik de knoop heb doorgehakt om langer te blijven geeft me dit meer tijd en ruimte om uit te zoeken wat hij precies voor mij betekent. Wellicht heb ik jullie nu een beetje nieuwsgierig gemaakt naar wie die jongeman dan is. Nou…. komt ie; zijn naam is Yeinson, 24 jaar oud en geboren in Venezuela. Hij woont sinds drie jaar op Aruba en werkt in de autoschade herstel branche. In januari heb ik hem ontmoet in het uitgaansleven (South Beach). En natuurlijk is hij ontzettend lief en leuk! Voor nu zit het goed en we zien wel hoe het zich gaat ontwikkelen. De tijd zal het uitwijzen! Maar voorlopig zullen jullie me dus nog niet terug zien in Nederland. Wel ben ik plannen aan het maken om in mei op vakantie te komen. Het lijkt me dan een goed moment om de balans op te maken. Ik heb natuurlijk een mooie hbo opleiding afgerond en daar wil ik uiteindelijk graag iets mee gaan doen. Het plan is dan ook om Yeinson mee te nemen zodat hij kan zien waar ik vandaan kom. Hij heeft buiten Venezuela en Aruba nog nooit iets van de wereld gezien. Dus dat zal een hele ervaring voor hem zijn. Kortom, wordt vervolgd!

Dan weer even totaal iets anders. Jullie heb het de afgelopen week vast mee gekregen. Orkaan Irma heeft de bovenwindse eilanden goed te pakken gehad. De beelden zijn angstaanjagend. Ongelofelijk wat de kracht van de natuur kan zijn. Door mijn stage op St. Maarten heb ik toch een speciale band met het eiland. Het mooie paradijs waar ik vijf jaar geleden drie maanden van heb mogen genieten is er niet meer. De foto’s waar nog enigszins iets op te herkennen valt, zijn zelfs bijna onherkenbaar. Veel mensen hier op het eiland hebben familie, vrienden of kennissen wonen op de getroffen eilanden. Sommigen weten niet hoe het met ze gaat en of ze het überhaupt overleefd hebben. Zelf ken ik ook iemand die net twee maanden geleden verhuisd is naar St. Maarten om daar bij haar vriend te gaan wonen. Gelukkig maken zij het naar omstandigheden redelijk. Ze hebben geen water of stroom en nog een klein beetje voedsel voor de komende dagen. Ze hopen na alle andere orkanen en tropische stormen te kunnen vluchten naar Aruba of Curaçao. Een heftig verhaal.

In het ziekenhuis merken we de gevolgen ook. Door alle problematiek functioneren de twee ziekenhuizen op St. Maarten amper meer. Van de week zijn er drie vliegtuigen met dialyse patiënten aangekomen. Niet alle patiënten hoeven te worden opgenomen maar een redelijk aantal wel aangezien sommige al vier dagen niet meer gedialyseerd zijn en zich daar ziek door voelen. Het is de verwachting dat er nog wel meer patiënten over zullen gaan komen. Afgelopen dagen heb ik voor de opgenomen dialysepatiënten mogen zorgen. Het is schrijnend om hun situatie te zien. Ze zijn hier allemaal alleen, geen eigen spullen en sommigen zijn nog in afwachting voor informatie over hun dierbaren. Vreselijk, zo komt het wel heel dichtbij.

Ook hier is door de orkaan het weer anders dan anders. Ik vind het een indrukwekkend fenomeen. Het speelt zich zo’n 2000km verder op af en toch heeft het ook hier invloed. Zo was de zee een paar dagen terug ruig en nu staat er al een paar dagen bijna geen wind, deze schijnt weggetrokken te worden door de orkaan. En zonder wind is het toch wel afzien. De maanden augustus en september zijn schijnbaar altijd al warmer dan de rest van het jaar maar zonder wind…. oefff… Zelfs mijn water wat normaal koud/lauw van temperatuur is, is nu gewoon echt warm. Een bijzondere ervaring.

Wat ons ziekenhuis betreft zijn er ook veel veranderingen op komst. De afgelopen jaren is er hard gewerkt aan een nieuw ziekenhuis. Het huidige gebouw dateert uit 1976 en is hoognodig toe aan vernieuwing. Zowel voor de patiënt als voor het personeel lijkt het veel goeds te gaan brengen. Momenteel liggen er zes patiënten op een zaal en de ruimte rondom het bed is daardoor erg beperkt. Soms kun je letterlijk je kont niet keren zonder dat er van alles van het nachtkastje van de buurman naar beneden klettert. En dan heb ik nog geluk met mijn ‘kleine’ kontje. De nieuwe zalen bieden ruimte aan maximaal vier patiënten. Naast het krijgen van grote ruimtes is het ook fijn dat al het materiaal vernieuwd wordt. Zo komen er elektrische bedden, lichtere nachtkastjes met vier functionerende wieltjes, hele kleding kasten waarvan de deurtjes dicht gaan en dicht blijven, bedgordijnen die makkelijk over de rail schuiven, etc. Wauwie!!! Van binnen schijnt het er erg fancy uit te zien. Zelf kan ik er helaas nog niets over zeggen aangezien ik het nog niet met eigen ogen gezien heb. Nou schijnen er ook al wel de nodige enige minpunten gezien te zijn. Zo bestaat de spoedeisende hulp grotendeels uit glas. Waarschijnlijk heel mooi maar niet bepaald praktisch. Ook staan daar maar twaalf stoeltjes. Nou het zou een droom zijn als er niet meer dan twaalf wachtenden op de seh zouden zijn. Hier is het altijd overvol aangezien er geen voorselectie gemaakt wordt zoals in Nederland. De wachttijden zijn daardoor soms extreem lang. Wat natuurlijk tot de nodige frustraties kan leiden. Dus de combinatie van twaalf stoeltjes, lange wachttijden en glas is wellicht niet de meest ideale.

De afdelingen kijken dan ook erg uit naar de verhuizing. Het gekke is alleen dat niet alle afdelingen naar het nieuwe gebouw zullen verhuizen. Het huidige gebouw gaat verbouwd worden en een aantal afdelingen zullen daarna weer terug keren op hun originele plek. Wel komt er een inpandige verbinding tussen de twee gebouwen zodat je makkelijk heen en weer kunt met je patiënt. Het gaat namelijk zo zijn dat alle onderzoeksruimtes zich in het nieuwe gebouw settelen. Een hoop gesjouw lijkt me. Maar afijn, je kan niet alles hebben zullen we maar zeggen.

Al met al is het een leuke en bijzondere ervaring om een dergelijke grote operatie mee te maken. Vooral de Arubaanse aanpak…. In Nederland zou zoiets al ruim van te voren uitgedacht en gepland zijn. En uiteindelijk zal het ook echt zo uitgevoerd gaan worden. Hier zijn inmiddels al zeker vijf datums voorbij gekomen waarop de overstap gemaakt had moeten worden. De eerste was in juli geloof ik. Nou je raad het waarschijnlijk al. Alles zit nog steeds op precies dezelfde plek als toen ik hier aankwam. Nou nee… dat is niet helemaal waar trouwens. Op de begane grond zijn een paar nieuwe nood ruimtes gecreëerd waar ze wat kantoren van de ene kant van de hal naar de andere hebben verhuisd. Met verbazing loop ik er steeds weer rond. Ik zie de logica ervan totaal niet in. Waarom wordt het niet gelijk naar het nieuwe gebouw verhuist? Het kost alleen maar geld om al die noodruimtes te bouwen. En je verhuist twee keer… Volgens mijn collega’s komt het doordat het nieuwe gebouw nog niet helemaal klaar is om in gebruik genomen te worden. Het zijn de details die nog afgewerkt moeten worden. Zoals; bedden die nog opgemaakt moeten worden, het ophangen van alcohol/zeep/handdoek dispensers, aansluiten/installeren van computers en ga zo nog maar even door. Dus wanneer er daadwerkelijk verhuisd gaat worden… Ik zou het niet weten. Geduld, geduld!

Wat ik wel weet is dat mijn huisje nu echt helemaal klaar is. Het kastje van Leenbakker is na vele maanden wachten eindelijk aangespoeld en vrijgegeven door de douane. Altijd weer leuk zo’n bouwpakket met zoveel verschillende soorten planken, schroeven, spijkers en pluggen. Owja en niet te vergeten… die altijd o zo duidelijke handleiding. Wie kent hem niet? Kortom je bent er zo weer een paar uur mee bezig en hopelijk is aan het einde van het project je overige inventaris nog heel. Want ja eerlijk is eerlijk, het brengt vaak de nodige frustraties met zich mee. Nou ben ik gelukkig gezegend met een hele berg geduld en een redelijke dosis ruimtelijk inzicht, jaja. In 5 uur heb ik het bouwpakket omgetoverd tot een mooi en leuk kastje. En ja, mijn inventaris is nog heel. Heerlijk dat alle los slingerende spulletjes zich nu achter een deurtje bevinden.

Wel…. het zijn de nodige ontwikkelen maar nu zijn jullie weer totaly op de hoogte. Ik hoop dat jullie er van genoten hebben en ik hopelijk tot iets sneller dan deze keer...

Veel liefs!

Juliette